Defne 17 Aylık

Yaşanan teknik aksaklıklar ve bayram tatili nedeniyle geciken yazımızı yayınlıyoruz sonunda.

18’e bir adım kaldı. Merakla bekliyorum Defne’nin 18 aylık olmasını.1,5 yaşına gelince çok değişecek, çok farklı olacak diyorlar hep, bu dönemleri yaşayan anneler. Bakalım biz neler yaşayacağız bu dönemeçte.
17. aydaki en önemli gelişme sanırım emmeyi bırakmasıydı. İlk birkaç gün uykuya geçmekte zorlansa da çabuk alıştı memesiz hayata Defne. 1 hafta içinde tamamen unuttu, ne meme sordu ne emmek istedi ne aç diye saldırdı. İkimiz için de çok zorlayıcı olmadı.
Ama memeyi bıraktıktan sonra uykuya dalması iyice zorlaştı. Uykusu olsa da tam olarak dalması oldukça uzun bir zaman alıyor. Ağlamıyor, kalkmak istemiyor ama uyumuyor bir türlü. Hala ayağımda sallıyorum, bir ara yatır kaldır metodunu denemeye çalıştım ama sökmedi. 2 saat uğraştık, yatırdık kaldırdık, sonlara doğru ağlamayı abartıp öğle uykusundan uyandığı saat gelmesine rağmen hala uyumayınca ve benim sinirlerim ve ruh sağlığım da bu zor süreci kaldıramayınca vazgeçtim. Sonraki 2 gün bile vicdan azabı duydum, çocuğun uykusuna engel oldum diye.
Dil gelişimi ise aynı hızda devam ediyor. Bir sürü yeni kelime öğrendi bu ay da. Ama kelimelerin çokluğundan ziyade hepsini yerli yerinde doğru zamanlarda kullanması sevindirici bizim için ayrıca da çok eğlenceli. Çok komik ve sevimli konuşuyor, bütün gün bıdır bıdır bir şeyler anlatıyor bize.
Kendine ait bir şey (genellikle yiyecek) gördüğünde elini göğsüne vura vura benim benim demeyi öğrenmiş. Nereye gidiyoruz deyince atta veya eve diyor, arkasından ne aldık diye soruyorum, verdiği tek cevap var. Emmek (ekmek) 1-2 ay öncesine kadar sadece kahvaltıda yediği ekmeği hiç umursamazdı, daha küçükken kemirsin diye eline verdiğimde bile iğrenç bir şey tutarmış gibi iki parmağıyla tutar, ağzına kesinlikle götürmezdi. Oysa bu aralar ekmeğe tam anlamıyla aşık sanki. Sokakta gördüğü insanların bile uzaktan torbalarına bakıp ekmek ekmek diye bağırıyor. Yine de çok yemiyor, tipini mi seviyor nedir?
Süt hala içmiyor ama yoğurt ve azıcık da olsa peynir yemeye başladı. Çorbaları çok seviyor, çokça yiyor. Ocakta tencere gördüğü anda vavva vavva diyerek çorba istiyor bizden.
Reçel, bal ve pekmezin üçüne de kısaca bay (bal) diyor, severek yiyor, zaten tatlıyla arası çok iyi ama hala şeker, çikolata vs. yemiyor. (vermiyoruz versek bayıla bayıla yer eminim)
Aradığı bir şeyi bulunca buldum diyerek seviniyor. Çamaşır katlarken kime ait olduklarını soruyoruz, genellikle doğru biliyor. Anneannesininkileri de tanıyor.
1 tekil zamirini artık çok doğru kullanıyor. Attım, geldim, gördüm, buldum vs.
Üstüne basa basa annemmm diyor, bayılıyorum böyle demesine.
Bu arada acayip telaşlı halleri var. Sofra kurarken yanımıza gelip koy koy, ver ver, aç, yap, ye ye, iç diyerek iki ayağımı bir pabuca sokuyor, nereye yetişeceğiz anlamadım, çok telaşlı.
Tv de maç gördüğünde goool diyor. Geçen gün de düştü düştü diyordu, bir baktım futbolcu yerde yatıyor, kim düştü kızım dediğimde abi diye cevap verdi bana. Karşılıklı soru cevap konusunda oldukça iyi, sohbet eder gibiyiz. Tek kelimelik de olsaJ
Ellerini yıkamayı çok seviyor, ufacık bir şey bulaştığında eline, bize gösterip öğee öğee bıcı bıcı diyerek yıkamamızı istiyor.
Bultaklarını hatasız yapıyor artık. Aslında 1 aydır falan pek oynamıyordu, geçen gün aldı eline ve hepsini doğru yerlerine attı. Bazen inadına şımararak yanlış yere sokmaya çalışıyor, sonra hayır diyerek tekrar doğru deliğe atıp benim gibi evet diyor.
Bebeklerini çok seviyor, neni huu hu diyerek onları uyutuyor, minik bebek arabasıyla gezdiriyor. Babası da tam kız çocuğu oldu bu diyor, beraber top oynama, maça gitme planları varmış meğer, onları da sever belki belli mi olur.
Herkese her şeye karışıyor bu aralar. Ye, iç, otur, kalk, giy. Emir üstüne emir yağdırıyor. Balkonda oturan ağabeylere bile abi, otu, iç diyordu geçen akşam.
Kulelerinin parçalarını sırayla verince , sonuna kadar düşürmeden üst üste dizebiliyor artık. Hatta dün parçaları eline almış üttütte diyordu. Başta anlamadım, üst üste diyormuş meğer bizimki. Eşleştirme yapmaya da başladı yavaş yavaş. Bultakların parçalarıyla denedik ilk olarak. 3-4 tanenin içinden elindekiyle aynı olan şekli bulabiliyor.
Bitti ve var kavramlarını da biz farkına varmadan öğrenmiş. Yemeği, suyu, ıhlamuru vs. bitince ben hep bitti derdim, sonra Defne de öğrendi, biten her şeyden sonra kullanmaya başladı. Sonraları daha bitmeden demeye başlayınca düzelttim bende. Bitmedi bak var daha diye. Geçen gün dolu ve boş çay bardakları tepside yanımda duruyordu. Geldi boşu gösterip bitti, doluyu gösterip var dedi. Çok şaşırdım bu kadar yerli yerinde kullanmasına. Bir de tesadüf mü bilmiyorum ama eline aldığı iki biberonu birbirine vurup iki iki dedi. Bir iki diye ikiye kadar sayabiliyor zaten, sayma işini kavrayıp kavramadığını anlayamadım, ezberlemiş de olabilir biz sayarken, arkamızdan tekrar ediyor çünkü.
İstediği şeyleri çok güzel ifade edebiliyor. Uykusu gelince nenen muy diyor, acıkınca mama istiyor, susayınca du diyor, masadaki yemekler arasından istediğini işaret ediyor, adını bildiklerini söylüyor. (ayran, çorba gibi)
Kendinde veya başkasında yara gördüğünde ise hemen gelip uff uff acı acı diyor. Aradığımız bir şey görünür biryerdeyse eliyle işaret ederek burdaa diye bağırmaya başladı, son birkaç gündür de.
Bu ay öğrendiği yeni kelimelerse şunlar:
Gagak: sıcak
Koğuk: Soğuk
Papu: Karpuz, kavun
Yay: Çay
Muy: Muz (z yerine y kullanıyor hep)
Oynoo: Oyna
Çatak: Çatal
Kakık: Kaşık
Papap: Kitap
Tidi: kedi
Ümüm: Üzüm
Bebik: Sinek (görünce git git diye kovalıyor)
Ikık: Işık (Karanlık bir odaya girdiğimizde ıkık aç diyerek ışığı açtırıyor bana)