2'ye 1 Kala

Hatırlıyorum da ilk yıl fotoğraflarıyla ikinci yıl fotoğrafları karışmasın diye 2. yıl klasörü açmıştık Defne'ye, doğumgününden sonra. Bir ay sonra 3. yıl klasörü açılacak, ne çabuk...

İlk bir yıl daha yavaş, kısmen daha zor, bazı yönlerden biraz daha kolay geçmişti belki ama bu son yıl bir şimşek çakımıydı sanki. Bir anda oluveren, beklenmedik bir sürü gelişme. Evdeki minik öğrenmeye, gösterdiğiniz birşeyi unutmamaya, size geri satmaya başladığı andan itibaren annelik daha da zor bir hal alıyor. Onun o öğrenmeye hevesli, her bilgiyi emmeye hazır halini gördükçe birşeyler yapmaya mecbur hissediyorsunuz kendinizi. Ben öyleyim en azından. Onun birşeyler öğrenmesine, başarmasına katkıda bulunmak ya da çok az yardımcı olmak diyeyim beni mutlu ediyor, çünkü o da öğrenmenin keyfiyle mutlu oluyor.

Şu üstteki yapboz hevesi mesela. Kulpluları artık ezbere koymaya başladığı dönemlerde almıştım hayvan resimleri olan bir yapboz. Daha erken ama bulunsun ilerisi için demiştim hatta. Defne o yapbozu kaldırmama kesinlikle izin vermedi. Bütün oyuncaklarını unutup bütün gün defalarca onu yapmaya uğraştı. Bize sordu, yardım istedi. Dah çok da babasının yardımıyla, kuşun gagası, tavşanın ayağı derken kendi kendine yapar hale geldi. Sanırım 3 aydır yardımsız yapıyor. Zorla değil, hevesle, istekle, heyecanla, mutlulukla...

O büyürken ben de büyüyoru sanırım. Artık sorgulamıyorum eskisi kadar, kendimi, anneliğimi. Sorgulamak beni geliştirmiyor, yıpratıyor bunu anladım geç olsa da. O büyüdükçe ben rahatladım sanki. Nasıl anne olmalıyım demiyorum mesela, böyleyim, böyle bir anneyim işte, olduğum kadarım. Öğreniyorum, okuyorum evet ama kişiliğimi değiştirmeye çalışmıyorum mesela. Bazen sinirliyim evet, tahammül sınırlarım çok geniş değil buna da evet, bunlar kötü biliyorum. Mesele çocuk olunca ben buyum deme şansım da yok, törpülüyorum biraz işte, Olumlu da bir sürü yanım var bunu da biliyorum, rahatlıyorum...

Bu ay ciddi bir arkadaş düşkünlüğü başladı Defene'de. Parkta (ben göremesem de:(( başka çocukların peşinden ayrılmıyormuş, beraber sallanıp kayıyorlarmış. Evde sürekli İlke'yi sayıklıyor. Hergün o masa salona taşınıyor, "İlke'nin annesinin işi bitmiş, İlke'yi getirecek" diye sayıklanıyor. Daha sık görüştürmek gerekecek sanırım.

Öğle uykusu yok, yok, yok. Belki geri gelir diye çok cılız bir umudum vardı ama dönmeyecek artık belli oldu. 5 aydır öğlen uyumuyor, artık uyumaz sanırım. Yalnız yazın hava kararmadan mı uyuyacak onu merak ediyorum, 8 olmadan düşüyor çünkü akşamları...

Defne'nin 23. ayını yazacaktım, biraz da olumsuz özelliklerinden bahsedecektim ama hepsi uçtu gitti kafamdan, bir uyumadığı geldi aklıma.

Doğduğundan beri bizi ya el sallayarak ya arkamızdan sabırsızca kapıyı kapatarak işe yollayan çocuk bu ay, gitme, ben de gelcem demeye ve boynumuza sarılmaya başladı. Neyse ki ağlamıyor ve kolay ikna oluyor. Hoş derdi biz miyiz, dışarı çıkmak mı onu da çözmedim henüz ve üzülsem mi sevinsem mi onu da bilemedim:)