2 Çiçek

Bu çiçeği annemden taşıyıp getirdik. Hazır büyümüş, serpilmiş. Ben hayatta beceremem, büyümüş çiçeği bile kuruturum. Neyse ki annem bize baktığı gibi çiçeğe de bakıyor, yerini de sevdi?:) bir coştu bir coştu anlatamam:)

10 gün kaldı Defne'nin doğumgününe, fakat biz biraz gecikmeli bir kutlama yapacağız bazı sebeplerden. Olsun, bana da hazırlanmak için fazla fazla zaman kalıyor böylece. Keşke kızımın ve benim bir sürü arkadaşımızı çağırabileceğimiz bir doğumgünü olabilseydi. Olsun ama o günler de gelir elbette. Sahip olduklarımızla yetinmeyi öğrenmekte fayda var.

2 yılda ne çok ama ne çok şey oldu hayatımızda, ne çok şey değişti. Yazıya dökmek zor, hele benim için daha da zor olacak. Sınava girecek gibi heyecanlıyım, Defne ilerde güzel şeyler okusun istiyorum, bakalım...

Defne'yle yaşadığımız kriz anlarında bazı şeyleri yanlış mı yapıyoruz acaba diye çok sorguluyorum kendimi. Dün yatmadan az önce dişlerini fırçaladık. Macun aldığımızdan beri kabusa dönüştü bu anlar. Hem kendi fırçalamak daha doğrusu sadece macunu yemek istiyor hem de defalarca yapmak istiyor. Hata mı ettim acaba macun almakla. (ama dişleri çok sararıyor) Hadi onu atlattık, sonra da suyla oynayacağım diye tutturdu. Onun sonu zaten yok, uykusu geldiği için iyice çıldıracak ve hala biraz hasta diye izin vermedim. O nasıl bir ağlamaktı, mahvoldum. O kadar ağladığı için geri adımda atamadım, ağladım bak izin verdi diye düşünmesin diye ama çok zor oldu unutturması. O susup uyuduktan sonra da benim keyfim kaçtı iyice.
Doğru mu yapıyorum yanlış mı bilemiyorum böyle zamanlarda.

Sürekli peşimizde gezme durumu iste ayrı bir konu. Evin içinde bile sürekli paçamda, nereye gidersem arkamda. Aynı odada olmak bile yetmiyor bazen, dibimde olmazsa rahat edemiyor. Oyun oynayacaksak dipdibe, kitap okuyacaksak dipdibe, ben iş yapacaksam dipdibe. Birşeyle oyalanıyor olsa bile ki çok nadir, ben uzaklaştığım an ne yapıyorsa yapsın bırakıp peşimden geliyor. Daha küçükken çok daha özgürdü, kendi kendine oynardı. Bize çok düşkün de değil aslında, neden böyle anlayamıyorum. Dışarıda bile gelip elimizi tutuyor, biz gelmiyorsak yanımızdan uzaklaşmıyor. Hiç korkutmadık, gitme kaybolursun, düşersin, karanlık, seni alırlar vs. demedik. Ama bize çok bağımlı olacak diye de korkmuyor değilim, inşallah yanılırım.

Hep mi hata yapıyorum acaba diye kendimi yerken Elfana'nın bu yazısını okudum ve acaba o çocuğun içinde bulunduğu şartlara bakınca benim yaptıklarımın ne kadarı hata olabilir diye düşündüm, keşke anneler böyle yapmasa, cidden üzüldüm.