Anne saçmalarına devam, kaç oldu ki?

Bir haftadır evdeyiz, çekirdek aile. 3 olmak da güzelmiş. Git anne, gelme krizleri yok, babaya posta koyma yok. Kendi kendimize geçinip gidiyoruz. Belki daha çok işim oluyor, yemek vs gibi ama olsun, bu hali de özlemiştim doğrusu.

Sabah uykusunu oldum olası çok severim ben. Evde olayım, kızımla ben ilgileneyim derken bir taraftan bazı sabahlar yatakta keyif yapmak bile kendimi suçlu hissettiriyor bana. Anne olmak çok büyük sorumluluk diyorum, acaba bana göre değil miydi diye düşünüyorum, bazen içimden bazen dışımdan. Yakınımda olanlar iyi götürüyorsun diyorlar, ee çocuk da mutlu daha ne olsun. Hoş ne kadar mutlu onu bilmemiz pek mümkün değil şimdilik, yüzü gülüyor mu- evet...

Dışarıdan iyi görünüyor herşey ama ya içerisi. Kendimi sürekli tedirgin ve birşeyleri kontrol etme zorunluluğu içinde buluyorum. Böyle olmamalı oysa, daha doğal, daha kendiliğinden olmalı sanki bazı şeyler. Annemin, kayınvalidemin bizi büyüttüğü gibi ya da ne bileyim daha az bilen daha az düşünen ama çocuğunu aynı bizim gibi seven, yüzünün güldüğünü görmek tek isteği olan diğer anneler gibi. Ya da en basiti en yakınımdaki eşim gibi. Hiç sanmıyorum onun bu kadar düşünüp kafa patlattığını. Baba o, ötesi var mı? Düşünüp kuracak ne var ki?

      Anı kaçırıyorum diyorum bazen. Oysa o ne kadar doğal, nasıl da içinden geldiği gibi davranıyor. Benim tedirginliğim mi yansıyor acaba ona da kimi zaman. Hani sesimi yükseltmeme neden olup birkaç dakika içinde pişmanlığın pençesine düşecek kadar beni zorladığı zamanlarda... Belki de.  Biz hiç yalnız olmadık, diğer anneler ve bebekleri gibi. Sadece doğduğu zamanki birkaç ay. İçimdeki sesi dinlemeye çok fazla zamanım olmadı, doğal, kendiliğinden bir anne olmaya vaktim olmadı. Bunları düşünmek bile kurcalamanın alası biliyorum ama sanki bir kez yazarsam içimden çıkartacağım gibi hissediyorum.

Evdeki her anımı ona adamam gerekmediğini, belli etmese de onun da böyle bir talebi olmadığını sadece yalnız oynamaya henüz alışamadığını kabullenmeliyim. Belki o da beni bütün gün evde görmeyi garip bulmuştur, kimbilir.

Karmaşık duyguları ifade etmenin basit bir yolu yok sanırım ya da var ben beceremedim, ancak bu kadar oldu. Hatta toparlayamayacak kadar oldu:)

2. foto: Babasıyla çıkmış, bana çiçek topluyor. Eve gelince aceleyle masaya koydum diye çok kızdı bana.

3 ve 4. foto: Taa doğumunda gelen sırtı açık takım. Hiç sevmem bu benzetmeyi nedense ama cidden genç kız gibi oldu.

Son foto: Ciddi bir anne özentisi. Gördüğüm birkaç zıplatma fotoğrafından sonra bizde de olsun istedim ama Defne ancak bu kadar yükseğe zıplatılabiliyor.