Kasım daha gelmedi oysa...

Kararlıyım demişim taaa geçen sene ama bu seneye kısmet oldu kasımpatıları almak. Vazodaki hallerini seyretmeyi, evde olmalarını, koklamayı çok ama çok seviyorum. Daha kasım gelmedi ama şimdiden yılın en sevdiğim zamanları başlamış gibi hissediyorum. Puslu, arada yağmurlu, üşüten ama dondurmayan bir hava, yeni çıkan mis kokulu mandalinalar, bir o kadar baştan çıkarıcı kokusuyla kestaneler ve tabi kasımpatılar zamanı, benim zamanım...
(ve bir de ayvalar, nasıl unuttum?)

Böyle havalarda çıkarıp tüm ıvırzıvırımı, gereksiz tüm işleri yapmak istiyorum. Bu kuşları yaptım geçen gün, Defne'yi mutlu etmek dışında bir işe yaramıyorlar. Ama en önemli iş de bu değil mi zaten? Yeşili beraber yaptık hatta. Daha doğrusu elimin ayağımın altında dolaştı o, ben bir diktim, bir eşyaları ondan korumaya çalıştım. Zor zahmet bitirdik sonunda. Buna bir anne bir de baba yap dedi bana. Kırmızıyı o uyurken yaptım, anne oldu. Babayı yapamadık henüz. Anne kuş ve Defne kuş hazır, baba sırada.

Cevizler var bir de, bol bol kırdık kavanozlara doldurduk. Ağzımıza doldura doldura yiyoruz. Sepettekiler bir kaldı, bir daha elleyemedik, üşendik:)

Anneannemden iki tane bakır kap var evde, kapaklı. Annem kalaylatmış zamanında, ben aldım baş köşeye koydum şimdi. Defne'ye oyuncak olsa da arada, bende olmasından çok mutlu oluyorum.

Bu aralar çok sakin Defne. 2 yaşın bizi çok zorlayacağını düşündüğüm, çok bunaldığım zamanlar oldu. Şimdiyse çok nadir yaşıyoruz o kriz anlarını. Bir ara üstesinden gelemeyeceğimizi düşünmüştüm yalan değil, hoş bizim birşey başardığımız falan yok, sadece şu an gerçekten daha sakin daha uyumlu Defne.

Geçen sene bana yaptığı terslikler, tavırlar da yok işe başladığımdan beri. Güzelce karşılıyor beni, sarılıp öpüşüyoruz. Pek tabi çok ama çok seviniyorum bu hallere. Gece uyanıp geri uyuyamadığında yanımıza alıyoruz, mutlaka bir elini yanağımın altına diğerini de yukarıda kalan yanağımın üstüne koyuyor. Ben yumuşacık, mis kokulu avuçlarının arasında, beraberce uykuya dalıyoruz. Bugünler çok değerli aslında, keşke yaşamın koşturmacasına kapılmadan her anın keyfini çıkarabilsek...