Ne yapsam, ne yapsam...

Koca maçta, Defnoş da yorgunluktan çoook erken uyudu. Bense ne yapacağını bilemez halde, bilgisayarın başında oturdum kaldım. Oysa bütün anneler gibi ah şu çocuk bir uyusa da, şunu yapsam, bunu yapsam, uçsam, kaçsam diye düşünür dururum. Çocuk uyur bu sefer de ne yapacağımı bilemem. Ne yapmayacağımı biliyorum ama. Yemek yapmayacağım, ev işi de yapmayacağım, morfin etkili internette de daha fazla takılmayacağım, kitap okumaya da halim yok. Evet, sanırım yan gelip yatacağım. Ama önce Defne'nin şu komik resmine bakıp biraz güleceğim:)

Aaaa, bugün doktora gittik biz. Çoook ama çok uzun zamandır gitmemiştik. Öyle her ay doktora taşınan bir çocuk olmadı Defne. Hasta da olmazdı pek, aman hiçbir çocuk olmasın, boy kilo da hep önden önden gidince içimiz rahat otururduk. 2 gündür ateşli olunca, bir de kontrol olsun dedik kalktık gittik. Aman ne şeker bir doktor amca bulmuşuz, ne güleryüzlü ne sempatik ne ilgili adamdı o öyle. Zilli dedi Defne'ye, bizimki de bize dönüp "Bana yilli dedi" diye kıkırdadı. Z ler hala y bu arada. Melek bu dedi doktor, e zaten biliyoruz biz, arada delirse de sakin bir çocuk genelde. Muayene ederken bir kere gık demez mi çocuk? Doktor bile şaşırdı, hiç böyle bir hastam olmamıştı şimdiye kadar, sen benim en iyi arkadaşımsın dedi Defne'ye. Soranlara 4 yaşında deyin, öğlen uyumuyor mu amaaan boşverin, 12 saat mi uyuyor gece, kimselere söylemeyin dedi. Tamam dedik biz de, aramızda kalsın o zaman, anlaştık mı?