Ateş düş yakamızdan!

Dün gerçekten çok kötü, zor bir geceydi. Ateş düşürücü iki farklı şuruba ve fitile rağmen, 39'un altını göremedik sabah kadar. Bir koca bir ben, nöbetleşe bekledik başında ama nöbet tutan da tutmayan da, hasta olan kuzu da uyuyamadı. Hatta gece gece bizi odasında, başucunda görmeye bir anlam veremediğinden sık sık anne napıyoruz biz burda diye sordu.

Çocuktur ateşlenir, geçer dedik ama geçmiyor bizimkisi. Bir daha bir gün de olsa beklemeyeceğim. Öğrendim artık bizim kızın ateşi çıktı mı düşmüyor ve mutlaka birşey çıkıyor. Ona da kendimize de eziyete gerek yok. Çıkar çıkmaz doktor yollarına düşeceğiz artık, alışkın olmasak da.

Unutuyoruz diye bir önceki hastalığı buraya yazmıştım. Ben 1,5 ay oldu sanıyordum, 1 ay ancak olmuş. Hastalanmazdı böyle, üzülüyorum ama böyle basit çocuk hastalıklarına üzülmemem gerektiğini de unutmuyorum. Velhasıl gittik doktora, ilaçlarımızı aldık geldik. gelir gelmez de benim üzerinde durmadığım boğaz ağrım şiddetleniverdi, duramaz oldum. Ev eczaneye döndü şu an. Defnoş zaten evde, ben de raporluyum. Boğazım acıyor, kafam kazan gibi. Uykusuzluk da eklenince beter oldum. Birkaç güne düzelmek tek umudum.