Ne zormuş büyümek

Sevgililerinden ayrılmak isteyip geçerli bir sebep bulamayan yeni yetmelerin bahanesi dönüp duruyor kafamda. Eski tadın yok be blog. Yazma isteğim var hem de çok var ama enerjim yok sanki. Okumayı da hala çok seviyorum ama üşenir oldum gibi. Yorum yazmak istesem de bloggera takılıyorum, var bir sorun çözemiyorum. İzleme zımbırtısı zaten kayıp, birkaç kişi artıyor arada kumanda panelinde görüyorum ama ana sayfada koca bir boşluk, her blogda.
Yine de tüm olumsuzluklara rağmen yazmak istiyorum ben, gittiği yere kadar.

Geziyoruz, eğleniyoruz vs ama bu arada Defne'nin huyu suyu pek değişti sanki. Özelikle geçen hafta bambaşka bir çocuk vardı sanki yanımızda. Herşeyi problem etmesi, ne söylersek inatla ve hırsla tam tersini yapması, biraz kızsak, espri yapmışız gibi bizimle dalga geçercesine gülmesi, sokakta, orada burada delirmiş gibi davranması, tuhaf sesler çıkararak bağırması, yerlere yatıvermesi de büyüme alameti mi acaba? Ne zormuş büyümek gerçekten, hem ona hem bize...

Arkadaşlarıyla birlikte olmayı hem istiyor hem ufacık bir hareketlerine bozulup içlenip yanımıza geliyor, artık oynamak istemediğini söylüyor. Çok sevdiği, komşumuz Azra'yı bile defalarca evden kovdu ağlayarak. Bir süre görüşmesinler dedik biz de. Ve işin üzücü yanı hiç umurunda da değil, sormuyor bile. Parkta bile oynamıyor çocuklarla. Bir kere kayıp yanıma geliyor, öyle dipdibe oturuyoruz. Bazen çok neşeli, bazen böyle. Anlayamıyorum, üzülüyorum. Bu da hepsi gibi geçici bir dönemdir umarım diyorum.

Yaz gelip güneş ve aydınlık tüm ayrıntıları cascavlak ortaya çıkarınca evde gördüğüm her fazlalık daha da gözüme batmaya başlıyor benim. Balkondaki üstü çer çöp dolmuş, rengi atmış küçük raf, Defnoşun dolabının üstündeki oyuncak, kitap, dergi karmaşası, ayakkabılık, salon, mutfak, perde hepsi üstüme üstüme geliyor. Attıkça, araladıkça rahatlıyorum. Balkondaki rafı annem istedi, üstündeki herşeyi atıp ona verdim. Çöp kutusunu çöpe attım. Bomboş oldu balkonum, bayıldım. Defne'nin odasına bir çekmece seti kurduk. Giysileri ayırdık, dolapları düzenledik. Rahatladık. Şimdi tek isteğim son derece rahatsız olan koltuklardan kurtulmak ama ona daha çoook var maalesef.
O zaman kadar mutfağa gönlüme göre bir masa, bomboş balkonuma da birkaç minder bulabilseydim...