Emzirme Maratonunu Sonu

Hamileyken istediğim 2 şey vardı, ilki normal doğum, ikincisi bebeğime anne sütü verebilmek. Normal doğumu beceremedik, doğum başlamadı, Defne 4330'dü vs. Mecburen sezeryan oldu. Eee sezeryan olduğum için sütüm de hemen gelmedi maalesef, gerçi gelenler de varmış ama ben bayağı uğraşmak zorunda kaldım. Süt yoktu, göğüs ucum çıkık olmayı geçtim resmen içe dönüktü, Defne ememiyordu. Emmediği için sarılığı yükseldi, serum bağlandı, küveze girdi, kaşıkla (neyse ki) mama yedi. Tüm bu keşmekeş ve terslikler 4 gün sürdü ve biz o 4 günü hastanede geçirdik. Bu süre zarfında ben sürekli hastane pompasıyla göğsümü sağdım, hem doğuramadım hem emziremiyorum diye az üzülmedim. Ne biçim anneyim ben diye kendime kızdım ve sürekli sağdım. Defne'yi emzirmeye çalıştım. Sanırım pompa sayesinde biraz göğüs ucu elde ettim ve sütü getirdiğim için 4. gün hastaneden çıkmak için eşyaların arabaya yerleşmesini beklerken Defne göğsümü yakaladı ve emmeye başladı. Gerçekten çok şaşırmıştım, en ufak bir hareket yaparsam bırakır diye kaskatı kesilip emmesini beklemiştim. Sonraki birkaç gün gene zorlandık, emmek istemedi, bağırdı, o bağırırken ağzına sağdığımız sütü damlatıyorduk, bu memeyi almasını kolaylaştırdı. 1 hafta sonra tam bir meme bağımlısı olmuştu.

İşte o gün bugündür Defne'nin en sevdiği gıda anne sütü. 6 ay sadece anne sütü ve toplamda 16 ay emzirme. Artık yeterli olduğunu düşündüm ve okullar açılmadan ayırmaya karar verdim. Büyüdükçe zorlaşacaktı ve ben gerçekten bu süreçten korkuyordum.

Pazartesi gecesi devam sütüyle emmeden uyuyunca cesaretlendim ve tamam galiba hazırız diye düşündüm. Ama ertesi gün beni görünce direk memelerime saldırdı Defne. O gün sadece öğle uykusu ve öncesinde emzirdim. Gece devam sütünü ve biberonu ağzına bile sürmedi, sallatırmadı da, kucağıma yattı, ben masal anlatırken arada mızıklayarak uyuyakaldı.

Dün öğlen anneannesi uyuttu, gece ise çok uzun sürmese de çok içli içli ağladı.
O kadar içim acıdı ki, çocuğun tek isteği biraz emmek ama annesi vermiyor. Bütün yiyeceklere mama der Defne, sadece anne sütüne mam der. Mam mam, aç aç diye içini çekerek ağladı. Ama artık karar vermiştik ve az da olsa yol almıştık, geri dönmek istemedim. Süt verelim dedik, ağzına sürmedi, karnı aç olabilir belki diye ayağımda hafif hafif sallarken ufak ufak muz yedirdim, sakinleşti ve uyudu.
Şu an da öğle uykusunda ama hala unutmadı memeyi, gene mam mam diye tşörtüme saldırdı ama emzirmeden uyuttum.

Sanırım ben Defne'den daha çok etkilendim bu durumdan. Aramızdaki bağ kopacak gibi geliyor, boğazımda bir yumru, yutamıyorum, gözlerim doluyor. Keşke son bir kez emzirseydim diyorum, emerken ki halleri, ayaklarını ağzıma gözüme sokması aklıma geliyor fena oluyorum. Ama eninde sonunda olacaktı bu, beni de fiziksel olarak yıpratmaya başlamıştı birkaç aydır. 16 ay da az değil, dolu dolu emzirdim, bu mutluluğu bana yaşattığı için kuzuma çoook ama çok teşekkür ediyorum.