Defne 21 Aylık

Doğunca sadece 3 gün emdiği 0-6 ay emziği. Arada takıp ağzına komiklik yapıyor. 3 gün dışında hiç emmedi.

Aksilikler üst üste geldi dedim ya, daha bitmemiş meğer. Pazartesi günü de Defne rahatsızlandı. Hastalandı demiyorum çünkü 2 saat içinde olup geçti her şey. Babası çok kusuyor diye beni çağırdığında eve gitmek üzereydim zaten. Koşa koşa gittim ve apartmanın önünde ilk delili buldum. Kuzucum eve kadar bile dayanamamış. Bütün bütün mandalin parçaları, sabah yediği kahvaltı hepsi gözümün önündeydi. Eve gittiğimde o kadar halsizdi ki Defne, eli, kolu, kafası kalkmıyordu. Büyük insanlar gibi eliyle başını yüzünü tutuyor, kafasını koyacak yer arıyordu. Midesinde bir şey kalmamasına rağmen hala öğürüyordu. Bebekliğinden beri neredeyse hiç kusmayan bir çocuk için gerçekten normal dışı bir durumdu bu. Hemen doktora gittik biz de. Hiçbir şey çıkmadı. Zaten götürürken uyumak üzereydi zor tuttuk. Dönüşte de kaydı gitti zaten.

Eve kadar yarım saat falan uyumuştur. Kapıdan girerken uyandı ve hiçbir şey olmamış gibi konuşmaya başladı. Açtır diye pirinç lapasına benzer hafif bir şey yaptım. Yaparken bile bakcam, yicem, acıktım pilav pilav diye dibimden ayrılmadı. Sade yesin midesini yormayayım dedim ama ille yoğurt istedi. Üstüne de komşunun getirdiği aşureyi yedi. Ve tamamen iyileşti. Bir önceki gece yediği balık mı dokundu acaba diyorum şimdi?

Yalnız insanın yavrusunu o durumda görmesi hakikaten çok acı veren, çok zor bir durum. Her zaman bıcır bıcır olan, koşturup duran çocuklara o yarı baygın hal hiç yakışmıyor, hiç.

21 ay yazısı geç kaldı biraz. Defne konuşmayı iyice ilerletti bu ay. Onunla olmak, bütün gün konuşmak, hergün farklı bir şeyler söyleyebilmesine tanıklık etmek çok eğlenceli gerçekten. Artık iki kelimeyi çok rahat yan yana getiriyor. Olumsuzluk eklerini, kişi zamirlerini doğru bir şekilde kullanıyor. Ayı üşümemiş, hepimiz acıktık, ikimiz gidiyoz gibi beklenmedik şeyler söylüyor:) Dün ilk defa 3 kelimelik bir cümle kurdu. Bebeğiyle otururken “anne bize bak” deyiverdi.

Sabahları uyanınca yarım saatten fazla yatağında kendi kendine konuşuyor. Uyku sersemliğiyle ne dediğini anlasam bile sonradan hatırlamıyorum ama sürekli konuşuyor. Kalkmak isteyince de Deddeyi al diye bağırıyor bize. Çok tatlı bu aralar, bu ilk konuşmaları izlemek muhteşem.

Yaptığı her hareketi sözle de ifade ediyor, sürekli konuşuyor. Yanından geçtiği şeyle ilgili mutlaka bir şeyler söylüyor. Çamaşırlara bakıp kurumamış, yapbozunu anlatırken anladım, ağacın ışıklarına yanıyor-sönüyor diyor mesela. Yoruldum deyince dinlen, babası gelince hoş geldin diyor.

Akşamları güneş yok, nenen, aydede var diyor. Geçen haftaya kadar istemediği şeylere bırak diyordu ve çok sık kullanıyordu. Şarkı söylerken bile bırak diyordu mesela. Bu aralar da olmaz demeyi öğrenmiş. Cilveli cilveli bir olmaz deyişi var, bayılıyorum o haline.
Markette çubuk aldığımızda yemek istediğinde önce ablalara para verelim sonra yersin derdik hep. En son gidişimizde paketi verdik eline, abda, para, sonra dedi bize. Nasıl kaydediyorlar her şeyi, gerçekten inanılmaz.

İki tane masal kitabı var kitap kutusunda. Bu aralar onlara çok fena taktı. Matal matal diye sürekli onları istiyor, oda oda gezdiriyor. Sofraya bile getiriyor. Çok masal okuduğumdan falan da değil, zaten küçüklüğünden beri dinlemez, bitti, bırak deyip fırlatır kitapları, okumama izin vermez, kendi karıştırır sadece. Şimdi nelerini seviyor o kitapların ben de anlamış değilim. İçlerindeki resimleri de öğrenmiş, arıyor onları. Özellikle köprüde karşılaşan iki keçiyi çok seviyor. Tos diyor onlara, tos nerdeçiiin diye arıyor sayfaların içinde. Tos yapmışlar, cuya düşmüşler, bıcı bıcı diye anlatıyor resimlere bakıp.

Acımamış, yırtılmamış, sıkıştı, yapmadım gibi kelimeleri var. Bir yere giderken geldik, oraçı diye ilk gördüğü yeri gösteriyor bize. Melek demeyi de öğrenmiş, ağacın süslerine bakıp melek dedi birgün. Ağacı beraberce topladık bu arada. Bir sabah kalkıp da yerinde yeller estiğini görmesin diye birlikte toplayalım istedim. Baştan razı değil gibi görünse de pek sesini çıkarmadı, yardım etti bana.

Ayakkabıya bir iki gün ayakkıbibii dedi, o kadar şekerdi ki. O şekilde biraz daha söylesin diye biz de aynısını söyledik ama yine de doğruyu buldu 2 gün içinde. Şimdi ayakkabi diyor.

Eminim bunların çoğunu hatta fazlasını yapan birçok çocuk var. Bazen böyle yazınca sanki aman da aman bakın benim kızım neler yapabiliyor gibi bir durum oluşmuş gibi hissediyorum yazdıktan sonra. Oysa ki tek amacım ilerde ne zaman ne yaptığını beraberce okumak, hatırlamak. Niye böyle bir şey yazdım ben de bilmiyorum, blog baskısı mı yoksa:)
Her neyse şimdiki çocuklar gerçekten harika…