Defne 22 Aylık

2’ye 2 kaldı, daha yeni kutlamamış mıydık biz bu kızın ilk doğum gününü? Küçücük bir yerde, ilk pastamız çok güzel olsun diye 1 ay öncesinden pastane pastane gezmemiş miydim ben? Elbise bulamayıp onu bile internetten sipariş vermemiş miydim?
Ne çabuk geçiyor zaman, şimdi 2. Doğum günü telaşı sarmaya başladı bile beni.

Çok büyüdü Defne çok. O kadar çok konuşuyor ki artık, bazen yoruyor insanı. Sabah kalktığı andan akşam yattığı ana kadar (öğle molası da yok ki) sürekli konuşuyor ve karşılık istiyor. Cevap vermekten, ona eşlik etmekten yoruluyoruz çoğu zaman.

Olumsuzluk eklerini çok güzel kullanıyor. Bazen elime herhangi bir şeyi alıp soruyorum “nasıl” diye. Beğenmediyse güzel değil diye cevap veriyor bana. Yemek yemek istemeyince “sadece yoğurt” diye isteğini beyan ediyor güzelce. Bir de halal (helal) demeyi öğrenmiş, sanırım annemden. Boğazına bir şey takılınca kendi kendine sırtına vurmaya çalışıp halal diyor, bize de yapıyor aynısını.
Su pek içmezdi, bu aralar her fırsatta öskürdüm, su iççem deyip su istiyor bizden. Sanki öksürmese vermeyeceğiz:)

“O zaman” diyerek cümleleri bağlıyor ama biraz anlamsız ve komik oluyor cümleleri. “Montumu giycem o zaman gitcem” gibi. O zamanı bir çırpıda söyleyiverince iyice komik oluyor, çok gülüyorum.

Kendince çözümler de buluyor. Kibritçi kız masalında abla üşümüş diye masalı değiştirdik. (Resmen donarak ölüyor kız, böyle masal mı olur.) Abla üşümüş, mont giysin dedi bizimki.

Bir kelimesi var ki, duyunca yandık dedim. “Cıkıldım” Çok erken değil mi ya sıkılması için? Çocukluğumda en sık kullandığım cümleydi “anne canım sıkıldı”. Bana benzemez umarım bu konuda. Oynadığı oyun uzadıysa ya da araba koltuğundaysa durup dururken birden cıkıldım diyor. Özellikle arabada çok yapıyor. Geçen gün, araba durmadan alamayız dediğimde de “anneanne alıyo” dedi bana!!! Külliyen yalan, hiç olmadı öyle bir şey ama çocuk hissediyor demek ki. İzin versem anında alır anneanne, biliyor.

Defne’nin oyuncaklarının hiç ismi olmadı şimdiye kadar. Asıl ismini öğrenemez diye düşünüp ayıyı ayı, bebeği bebek diye öğrettim. Sonradan isim koymaya çalıştıysam da kabul ettiremedim, o bebekti ve ya ayıydı sadece. Tatilde babaannesi sordu bu bebeğin adı ne olsun diye, “Ayşe” dedi bizimki birden bire. Şimdi ayıların, köpeklerin, bebeklerin hepsi Ayşe:)

Bizi çok güldürdüğü durumlar yaşıyoruz bazen evde. Defne babasıyla kanepede uzanıyor, ben de mutfakta yemek yapmakla meşgulüm. Anne gelsin dedi, babasıda durumumu anlattı. Ne dese beğenirsiniz? Anne yemek yapmasın, baba yapsın. Anne gelsin, yatsın.

Geçen gün çay içip geğirince de çay ağzımdan geldi dedi, koptuk hepimiz tabi.
Masallara takmıştı ya hani, kendisi anlatmaya başladı şimdi de. Açıyor kitabı, varmış yokmuş diye başlıyor. Arkasından da bir abla varmış diye devam ediyor. Şimdilik masalı bu kadarcık ama olsun. Bir de "bir abla varmış, bir abla varmamış" diye bir masalı var, çok komik.

Her geçen gün şunu anlıyorum ki 2 yaşına yaklaşan bir çocukla aynı evde yaşamak çoğu zaman çok eğlenceli ve çok komik.