Sen Uyurken...

Evin en sessiz en sakin en dingin saatleri. Defne uyumuş, çay konmuş, anneanne dizi keyfine anne blog dünyasına dalmış. Diyorum ya yazamıyorum diye, tv bile kafamı karıştırıyor. Aldım başka bir odaya geldim bilgisayarı. Sessizlikte biraz yazar dönerim içeri.

Hiç istemiyorum ama sanırım şımarmaya başlayan bir kızım var. Ya da iki yaş durumları bizim eve de uğruyor yavaş yavaş. Ağzımızdan çıkan her soruya şartlanmış gibi red cevabı vermesi bundan belki. Yemeyeceğim derken uzatılan kaşığa ağzını açmasının başka bir açıklaması olabilir mi?

İstediği olmayınca bir ağlaması var, gören 3 öğün dövüyoruz zanneder. O kadar içli o kadar yürek parçalayıcı ki anlatamam. Gözlerinden akan boncuk boncuk yaşları, içli içli kesik kesik istediğini söylemeye çalışmasını gören dediğini yapmamakta çok ama çok zorlanır eminim. Babası daha katı, ağlama seni anlamıyorum diyerek susmasını sağlıyor bazen. Kandırmak çok ama çok zorlaştı, uzattıkça uzatıyor. Bütün gün mıy mıy mız mız, çok zorluyor çok. İlk 1 senesinde doğru düzgün ağlamamış bir bebekle yaşamaya alışan bizler için daha da zor.

Düşünüyorum bazen, haksızlık mı ediyorum acaba diye. Birlikte olduğum saatler sayılı zaten, akşam da erken uyuyor, birkaç saatlik zaman diliminde bile yoruldum diyorum, bütün günü birlikte geçirsem ne yapardım ki? Benim bunalmam değil de bunu ona yansıtmam problem olurdu daha çok. Tam zamanlı bir anne olarak nasıl bir anne olurdum acaba, cidden merak ediyorum. Bir çocukla bütün bir günü yalnız evde geçirmek gerçekten zor olmalı ki sonsuz sabırlı bir insan olan annem bile benim eve dönmemi, yaşıtlarına göre nispeten sakin Defne'ye bakarken bile, sabırsızlıkla bekliyor.

Belki de biraz bana naz yapıyor Defne, o konuda da şüphelerim var. Anneannesi de eşim de sen gelince mızmızlığa başlıyor diyorlar çünkü. Ama neden anneye nazlanır ki bu çocuklar hep?

İzmit'e e-bebek açılmış, çok mutluyum. Hoş ordan alacak çok fazla birşeyimiz kalmadı ama ufak tefek piyasada bulamadığım şeyler vardı, aldım çok iyi oldu. Defne'nin dişleri bir süredir sararmaya başlamıştı. Ne zamandır aklımdaydı bu dişmacunu. Bir de tombik eller için tombik pasteller. ne zamandır istiyorum, denk geldi. Ve gerçekten diğer uzun ince boya kalemlerine göre çok daha rahat tutuyor ve çok güzel karalıyor.

Cuma günü biz İlke'lere gittik. Gideceğimizi söyleyince çok ama çok sevindi. İlke de Defne'yi kapıda mutluluktan çığlık çığlığa karşıladı. Ama gün bu kadar mutlulukla dolu ve sevgi kelebekleri şeklinde geçmedi tabi. İlke oyuncaklarını vermek istemedi. Defne açtı muslukları, hıçkıra hıçkıra ağlamaya koyuldu. ne zaman böyle oldu bu kız ben de anlamadım. Genelde alamadığı oyuncağın arkasından mahsun mahsun bakar, başka birşeye yönelirdi. Bu sefer kıyametler koptu. sanırım bir oyuncağı kendisinin zannetti, aynısı bizde de olduğu için. En çok ona ağladı.

O anlar benim için çok ama çok zor oldu. Hem o anda oyuncağı kaptığım gibi Defne'ye vermek ve diğer çocuğu ağlatmak gibi  tuhaf düşüncelere kapılıyorum hem de müdahale etmemek için kendimi yiyip bitiriyorum. Son çareyi de gidip sadece teselli etmekte buluyorum. Ama bunları da yaşaması gerek değil mi?

 

Şu bisikletin başında bile az didişmediler. Halbuki İlke yüzüne bile bakmazmış biz yokken:) Tuhaf işte bu çocuklar. Bu soruna da şöyle önlü arkalı bir çözüm bulduk. Çok eğlendiler ama. Günün sonunda o kadar krize rağmen Defne kalmak İlke de bizi göndermemek derdindeydi. Hala da arkadaşını sayıklayıp duruyor.

Eee dostluk zaten böyle birşey değil mi?