Balkona Taşınan Ev ve Sakini

Fizik tedavim son hız sürüyor. Geçen haftaki halimle şu anki halim arasında dağlar kadar fark var. Ağrım tam olarak geçmese de insan gibi yaşamama engel olmuyor en azından. Her akşam 18 de uça uça gidiyorum merkeze. Çok iyi geliyor demiştim, değil mi?

Defnoşu da alıyoruz yanımıza, ben yatarken onlar babasıyla geziyorlar. Hem annem evde dinleniyor hem babasıyla başbaşa vakit geçirmiş oluyorlar, iyi oluyor. Dönüş yolunda da mutlaka uyuyor. Fizik tedavi bitince yatağında uyumayacak diye korkmaya başladım:)

Defne'nin odasındaki evi balkona taşınmış dün. Öğleden sonra odasına güneş vurduğundan çok sıcak olmuş, mekan değişikliği yapmışlar anneanneyle.

Yaklaşık 1 aydır sabahları kalkınca kendi kendine yanımıza geliyor. İlginç değil belki ama Defne hala park yatağında yatıyor. Sabah kalkar kalkmaz önce başucundaki şifonyerin üstündeki küçük camsız resim çerçevesini söküyor (istisnasız hergün), sonra park yatağın fermuarını içeriden parmağını takmak suretiyle açarak çıkıyor ve bazen oyuncak bebek arabasını ittire ittire yanımıza geliyor. Ben zaten hissediyorum geldiğini, anında uyanıyorum. Arkam dönükse yatağın yanına gelip dirseklerini dayayıp öylece bakıyor, ama hala gelip yanımıza yatmıyor. Değişik çocuk işte, hiçbir zaman sevmedi bizim yatağı, gelip bir aramızda yattığını bilmem.
Geçen hafta birkaç kere gece de kalkıp geldi. O karanlıkta nasıl açtı, nasıl çıktı bilmiyorum. İlk seferinde bayağı korktum ama alıştım sonra. Şimdi uyanır uyanmaz yanımızda, eskinden 1 saate yakın yatağında kendi kendine konuşurdu, o bitti yalnız, kötü oldu.

Konuşması tam gaz devam ediyor. Neyi nasıl yazacağımı bilemediğimden pek yazamıyorum artık. Hem, hem de gibi bağlaçları, gelemezsin, yapacaktım gibi kelimeleri çok güzel ve yerinde kullanıyor. Biz blog anneleri çocuğumuzu öveceğiz diye ödümüz kopuyor nedense ama Defne hakkaten güzel konuşuyor ve çok seviyor. Değişik bir kelime duyduğunda onu doğru şekilde söyleyene kadar uğraşıyor ve kolaylıkla beceriyor. Dil öğrenme konusunda belki yeteneklidir kimbilir. Keşke evde 2. bir dili çok iyi konuşabilen biri olsaydı diye düşünüyorum bu ara sık sık. Defne'nin çok zorlanmadan öğrenebileceğine eminim ama yok malesef.

18 ay civarı ortaya çıkan ben yapacağım krizleri bu ara sen yaplara döndü. Yemeğini uzun süredir yemeyi becerebildiği halde, sen yedir diye bize yedirtiyor. Resim yaparken sen yap diyor. Oyuncaklarıyla biz oynayalım, o baksın istiyor. Ve ben de bu durumdan hiç ama hiç hoşlanmıyorum. Geçer değil mi?

Artık kitaplarını baştan sona kadar okumama izin veriyor, kendisi talep ediyor hatta. Uzun süre bir kitabı baştan sona okumayı başaramamıştık. Birkaç aydır okuyoruz artık, bu güzel oldu.

Nasıl bağlayacağımı bilemedim, nokta:))