defne yaprağı

Bugün baba kız yine evdeler. Ayran yapıyorlarmış...

Yine mi kıskandım? Kıskandım evet.

Uzunca bir süredir hiçbirşeyiyle ben ilgilenemiyorum ki zaten. Giydiriyorum bazen. Bazen de altını değiştiriyorum. Yemek saatleri zaten şaştı. Gece de babası ilgileniyor, ben fıtığım ya.

Kucağıma bile alamıyorum, çok özledim. Yere oturup sarılıyoruz bazen, o da ne kadar izin verirse o kadar.

İyileşmek istiyorum, fıtığım komple geçsin istiyorum. İyileşince de kaldırmamam gerekmesin istiyorum.

Yaz gelmesin istiyorum bir yandan. Çok sıcak olacak, sevmiyorum. Bir haftadır sık sık başım ağrır oldu yine. Sebep sıcaklar. Düşen enerjim bugün iyice dibe vurdu. Keyifli geçen hafta sonundan sonra keyifsiz bir  salıya uyandım. Yarın öbür gün tatil, evde dinlenmeli aslında. İyileştim sanıp zıp zıp gezmemeli. Tedavi işe yaramazmış, öyle diyorlar.

Çiçekleri çok seven ben evde, balkonda saksı çiçeğinden hiç hoşlanmazdım. Ben çocukken evimiz sera gibiydi, renk renk menekşeleri vardı annemin. Hiç ilgilenmez, onun ilgisine de anlam veremezdim. Defne evini balkona taşıdığından beri gözüm balkonda çiçek arar oldu. Kabak gibi, çok boş. Şimdi alsak şöyle rengarenk bir iki saksı, renkli küçük çiçekler diksek. Yazın biz gidince kim bakar? Anneme bıraksak, olur mu ki?

Dikişlerime dönmek istiyorum. Kesip dikip rahatlamak istiyorum. Kendi hobi köşem olsun, orada dağılayım, toplanayım, çoşayım diyorum.

Bir de insanları daha çok anlayabileyim ya da anlamaya çalışmayıp en azından kafamı rahat içimi boş tutabileyim diyorum. Gereksiz şeyleri çok düşünüp gereklileri görmemi engellemeyeyim diyorum. Herkesi memnun etmek zor, memnun olmayınca tavrını değiştirenlerle uğraşmak daha zor. Bunları düşünüp yorulmak, işte o cidden gereksiz.

Açık pencereden serin serin bir esinti geldi, peşinden de yağmur. Ne güzel tam benlik...

Gülümseyin...