Defneden...

Salata yaparken yanıma yanaştı geçen gün. Tezgah üstünde olan bitenle o kadar ilgli ki zaten, ondan habersiz birşey yapılamaz. Aksi gibi tezgah da çok küçük, iki kişi yanyana iş yapamaz. Buna rağmen artık kendi taşıdığı ve üstüne kendi çıkabildiği sandalyesini yanaştırıp her işe maydonoz oluyor küçük hanım.
Verdim o gün eline marulları, önce tek tek yıkadı. sonra parçala bakalım dedim. Önce minicik minicik parçalamaya çalıştı. O kadar küçük yapmana gerek yok dedim, biraz büyüttü. Sonra sıkıldı sanırım. "Bunları kalın kalın yapsam olur mu?" dedi bana. Baktım kalından kastettiği marulları bütün bütün atmakmış:) Kalanını ben parçaladım, bıçakla kesmeden salata yedik.

O gün süt geldi bir de. Tam kaynamak üzere, başını bekliyorum. Defnoş yine mutfakta tabii. Masada beni yanına çağırıyor. Gelemem annecim süt taşar, biraz bekle dedim. Cevaben "altın söndür de gel, sonra açarsın" dedi bana:)

Yine balkonda üzüm yediğimiz bir an. Hepimize yedirdi tek tek. Anneanne içerde. "Hepsini yemeyelim, anneanne de yir belki" diye uyardı bizi.

Bu arada reenkarnasyon diye bir şey varsa eğer, bizim Defnoş eski hayatında kesin Urfalıydı. Bu kadar düzgün konuşabilen bir çocuk neden yer değil yir, annenin değil anneyin, babanın değil babayın, verir değil verer vs der ki? Cidden çok komik:)

Dün yine uzun bir aradan sonra ben uyuttum kızını. Yatağın yanına koyduğum şiltede kitap okurken geldi yanıma sıkıştı, kolunu üstüme attı, kitabın sonu gelmeden uyuyakaldı. Hep böyle kolay olsa keşke. O ana bayılıyorum.



Bezimi bağla diye tutturmuştu iki gün. Neyse ki uzun sürmedi, yine lazımlığına yapmaya başladı. O şrrr sesini duyduğumuzda ikimiz de o kadar seviniyoruz ki.

Dün çok hareketliydi Defne. Anneannesi daha bir çocuk oldu bu son birkaç gündür diyor. Bana hala bebek gibi geliyor oysa. Şifonyerin üstünden ellerimi tutmadan atlasa da, bezini çıkarsa da, kocaman yatakta döne döne yatsa da hala bebek gibi uyuyor. Bakmaya doyamıyorum.