Dün, bir garip gün...

Dün, garipti gerçekten.

çalışan her annenin yaptığı gibi koşa koşa eve gitmek istemedim başta. Sebep kendine zaman ayırma, gezme tozma isteği değil. Zaten bu ara ne halim ne isteğim var. Eve gidip gidip yatmak istiyorum. Sebep kapıdan kovulmama isteğiydi sanırım. Kim mi kovuyor? Defne tabii. Bir önceki gün kapıda beni gördüğünde "git şurdan dedim sana!" demek ve kapıyı kapatmaya çalışmak suretiyle beni kovmuş, bir de "pis" diye de eklemişti. Takmıyorum ne zamandır ama yine de üzülüyor insan be. Aynısını babasına da yaptı gelince. Bu kız bizi sevmiyor, anladım ben onu...

Dün bu düşüncelerle eve gitmekteyken gözüme mor bi çiçek takıldı yol kenarında. Tipsiz, heryerde olan, sıradan mor bir çiçek. Attığım iki adımı geri alıp kopardım çiçeği, Defne'ye götürmek için. Çok seveceğini biliyorum çünkü. Kapıyı ne olduysa neşe içinde açtı, bak sana ne getirdim diye çiçeği uzattım. Büyük bir özen ve dikatle çiçeği aldı, kokusu olmasa da burnuna soka soka kokladı ve "ben bunu odamdaki çiçeklerin yanına koycam" diye poposunu sallaya sallaya gitti. Koydu geldi, bir önceki gün toplayıp bardağa ısladıkları papatyaların yanına. İlgilenmesi, değer vermesi öyle güzeldi ki, bir anda sildi hüznümü...

Sonradan farkettim popodaki boşluğu. Meğer bezi yokmuş, istememiş bağlatmamış. 1-2 boş atıştan sonra 3 kez tam isabet ettirmiş, hem de kazasız. Ben geldikten sonra da 1 kere yaptı, sonra var yok arası bocalamalardan sıkılıp bağlamamı istedi. Sanırım kendi kendime becerecek bu işi, onun için ısrar etmeyip bağladım yine.
Ardında uzuuun bir aradan sonra parka gittik Defne'yle. Bu çocuklar gerçekten çok hisli, çok anlayışlı. Başta cesaret edemedim tek başıma götürmeye belim yüzünden. Bir de bisikletini almak isteyince iyice tırstım açıkçası ama boşaymış. Çok uyumluydu Defne, beni hiç zorlamadı, bir kere bile kucağıma almam gerekmedi. Zaten sen hastasın, alamazsın deyip almama izin vermiyor çoğu zaman. Sakin sakin gittik, yine çiçek toplaya toplaya döndük.

Bu kadar değil hepsi. Doğduğundan beri, emdiği zamanlar hariç (bazen o zamanlarda da) sallanmadan uyumadı Defne. Çok çok nadir ve tesadüfi birkaç uykusu oldu kendi kendine uyuduğu ama bir elin parmaklarını geçmez, bahsetmeye değmez yani. Dün banyo yaptı, süt içmek için mızırdandı. Hem süt içip hem saçını kurutturdu bana. Arkasından yanına yatıp 4 kitap, 3 şarkı, o aralarda biraz sağa sola debelenme, oturup yatma, bir baktım Defne uykuda. Geçen gün de denemiştik, çok ağlamıştı. Bu sefer hiç sesi çıkmadı, konuşmadı bile.
Bense hem sallanmadan, sadece kitap okuyarak uyumasının şaşkınlığı hem de çok uzun bir süreden sonra kızımla dolu dolu vakit geçirmenin ve annesi olarak onu uyutabilmenin mutluluğuyla bir de nolur bu ilk ve son olmasın temennileriyle, parmaklarımın ucunda yavaş yavaş çıktım odasından.

Fotoğraflar hafta sonu dağların arasında bulduğumuz küçücük mangal-çay bahçesi kıvamında bir aile yerinden.