Mucize mi Prolaktin mi?

Ayça'nın bu yazısından sonra aklıma annemin emzirmeyle ilgili anlattığı bir olay geldi. Annem biz ilkokula başlayana kadar köylerde çalışmış bir ebe. 18 yaşında, yanında taşıdığı 3-5 pens, iğne, makas vs. den ibaret doğum çantasıyla köylerde tek başına doğum yaptırmaya başlamış, şimdi ise emekliliğinin keyfini sürüyor.

Yıllarca tek bir yardımcısı olmadan, kimi zaman aralarında sadece 2,5 yaş olan küçük çocuklarını evde tek başlarına bırakarak doğuma gitmiş ve bu yıllar boyunca şansın da yardımıyla ne tek bir bebek ne de anne kaybetmiş. O şartlarda çok büyük şans bence ve çok çok zor doğumlar da yaşamış.

Aslında annemin yaşadıkları bir blog dolduracak kadar çok ve ilginç. Benim anlatacağım daha çok emzirmeyle ilgili. Emziren, bebek bekleyen, sütüm yetiyor mu, sezeryandan sonra sütüm gelir mi kaygısı taşıyan tüm kadınları ilgilendiren ve belki de rahatlacak olan bir hikaye.

Son çalıştığı köyde 3. çocuğunu doğuran bir kadın. Annem bebeğin doğumunu gerçekleştiriyor ve anne bakamayacağı için bebeği yıllarca tedavi gören ve bebekleri olmayan abisi ve eşine veriyor. Kadın bebeği çok seviyor ve sahipleniyor. Ama bebek küçük, annesini arıyor belki, belki sadece emmek istiyor kimbilir. Sürekli ağlıyor ve kadın da belki avutabilirim düşüncesiyle bebeğe memesini veriyor. İlk duyduğumda çok şaşırdığım sonra beynin, hormonların, bebeğe duyulan sevginin sonucu oluşmasını mümkün bulduğum birşey oluyor ve bu doğum yapmamış kadının sütü geliyor. İnanılmaz, annem anlatmasa, bizzat yaşamış, görmüş olmasa inanmayacağım belki. Ve çok daha ilginç olanı bu kadının hormonları çalışmaya başlıyor ve 10 sene uğraşıp hamile kalamayan kadın, bebeği evlat edindikten 2 sene sonra tamamen doğal bir şekilde hamile kalıyor.

Bunlar bir mucize olabilir ya da doğanın insanlara hormonları aracılığıyla oynadığı güzel bir oyun, kimbilir. Ben bunu duyduktan sonra bir annenin sütünün olamayacağına inanamaz oldum. Sezeryandan sonra Defne'yi emzirmeye uğraşırken gelen doktor, dağdaki tavşan yavrusu olduğunda sütüm var mı yok mu, bebek emebiliyor mu diye düşünüyor mu, veriyor memesini, bu kadar büyütüp sorun haline getirmeyin bu işi demişti. O zaman gerçekten rahatlamış, emzirmeyi aşılması gereken çok büyük bir sorun ve engel olarak görmekten vazgeçmiştim.

Bu emzirme işinde annenin psikolojisi, rahatlığı, kendine ve bebeğine güvenmesi en önemli unsur bence. Sezeryan ve ya normal hiç farketmez, o süt anne olan her kadında var. Umarım doğan her bebek de anne sütünün tadına vararak büyür.