Güzel kızım!!!

Bugünlerde yaptığım en iyi şey izleyici olmak sanırım. Önce belim sonra dizim derken hiçbirşey yapamaz, Defne'nin de hiçbirşeyiyle ilgilenemez olmuştum ki bugün en azından dizim büyük ölçüde geçti. İnsan kendini gerçekten kötü hissediyor böyle bir durumda, sanki sizi dahil etmedikleri ya da bir türlü içine giremediğiniz bir oyun oynanıyor gibi etrafınızda. En sevdiğiniz oyuncu da sizden uzak siz ona yaklaşmaktan aciz. Zor vesselam, anneler hasta olmasın. Sağlık en çok bize lazım, bunu çok iyi anladım ben.

Defne'ye hamileyken bir kızım olacağını biliyordum sanki. Cinsiyeti üzerinde hiç kafa yormamış, çok fazla merak etmemiştim eminmişim gibi. Doktor kız deyince şaşırmayıp sanki hislerimin  doğru çıkmasına sevinmiştim en çok. Sonrasında da ne saç rengini ne göz rengini düşündüm. Hiçbiri için hayal kurmadım, annem renkli gözlü, benim kızım da olur mu acaba diye içimden geçirmedim. Zaten oldum olası renkli göz tutkunu insanları anlamaz, bu takıntılarını manasız bulurdum. Sağlıklı olması dışında tek hayalim, sempatik bir kız doğurabilmekti. Dr Oetker reklamlarında babasıyla çilekli pasta yapan kız çocuğuna bayılır, kızım olursa buna benzesin derdim hamile bile kalmadan önce.

Ama hiç beklemediğim bir şekilde masmavi gözlü, sapsarı saçlı, papatya gibi bir kızım oldu. Hala baktıkça yüzüne şaşırırım bu kız benim mi diye. Her anne gibi çocuğumu dünya güzeli gibi görüyorum ama bambaşka tipte bir çocuğum olsa da ben onu aynı güzellikte görecektim. Onun için bana ne kadar güzel bir kızın var denmesi pek birşey ifade etmiyor. Etrafımızdaki insanlar tarafıdan da bu özelliğinin vurgulanmasından çekiniyorum açıkçası. Ben güzelim, aman da ne harikayım düşüncesiyle büyümüş bir çocuk yetiştirmek istemiyorum ve bu düşüncenin sürekli pompalanmasından korkuyorum. Belki onun için uğraşıyorum bu kadar kitapları sevsin, aktivite-boyama vs yapsın, kumla, çamurla oynasın, çimlerde koşsun diye. Güzelliğe değil daha değerli şeylere odaklansın istiyorum. Umarım az da olsa başarabilirim.