Bizim Defnoş

Eskiden ne kolaydı anlatmak. Bugün çorba dedi, artık iki kelimeli cümleler kuruyor, üç kelimeye geçti, kişi zamirlerini doğru kullanıyor vs vs. Şimdi yazmak istiyorum, düşündüğümde yaptıklarını, söylediklerini toparlamak gerçekten çok zor geliyor. Artık bizim gibi konuşmaya başladı nerdeyse, yeni öğrendiği kelimelere zaten yetişemiyoruz. Bazen çok komik cümleler kuruyor ama yazınca o etkiyi vermiyor sanki anlamsızlaşıyor. Uzun süredir Defne'yi anlatmıyor daha doğrusu anlatamıyor oluşumun sebebi bu sanırım. Bugün onu yazmak istiyorum, onun için açtım yeni kayıtı. Aklıma ne gelirse sıralayaym en azından diyorum.

En sevdiği şarkı Yaşar Kurt'tan Hadi baba gene yap. Evde durup dururken hadi baba, hadi baba gene yapı aç diyor babasına. Biraz da videosunda bebeklerin olması ilgisini çekti sanırım ama sözlerini bile ezberlemiş. Özgür kırlangıçlar falan diyerek dolaşıyor bazen.

Tekerleme kitabındaki komşu komuş huuu, oğlun geldi mi tekerlemesini beraberce söylüyoruz. Biz soruyoruz o cevaplıyor.

Birkaç kere A B C şarkısını dinlettik. Çok sevdi. Ey bi si diğii ef çii çay cey key elemonokiii diye diye geziyor.

Önceleri şarkılara, dansa hiç ilgi göstermez, kitaplar dışında hiçbir şey ezberlemezdi. Bu aralar bol bol şarkı ezberliyor, söylüyor, arada dans etmek istiyor. Çok güzel söylediği bir başka şarkı da tepsi de tepsi fındıklar, Ayşe de Veli agayı gıdıklar, amman amman Ayşem şanına, nasıl gitcen Veli aganın yanınaaaa. Repertuarı çok çeşitli görüldüğü gibi:))

Herşey güllük gülistanlık değil tabi ki. Bazen çok şımarıyor, becerebildiği halde yemeğini yemiyor, siz yedirin diyor. Bir de kendi söylemek istediklerini bize söyletmeye çalışıyor. Sürekli şunu be, bunu de, Defne yapma de, dökme de gibi şeyler söylüyor. Sürekli olunca can sıkıcı oluyor gerçekten. Bir de ona karşı söylemeyi düşünmediğimiz olumsuz şeyleri söyletmeye çalışınca iyice gıcık oluyorum doğrusu.

Çocuklara karşı ilgisi çok arttı. Gittiğimiz yerde bebek veya kendine yakın yaşta bir çocuk gördüyse hemen yanına gidiyor. Eskiden ya ilgilenmez ya uzaktan izlerdi. Şimdi hemen yanaşıp arkadaş olmaya çalışıyor, elini tutuyor, seviyor, okşuyor. Gerçekten arkadaş istiyor artık, bu o kadar belli ki. Ve hiç zarar vermiyor. Başka bir çocuğa yaklaştığı zaman şimdiye kadar hiç birşey yapar mı acaba diye tedirginlik yaşamadım. Birkaç aylık bir bebek bile olsa nasıl sevmesi gerektiğini anlıyor ona göre davranıyor. Buna çok seviniyorum gerçekten.

Ve büyüyor, gerçekten büyüyor. Sürekli yanında olduğumuz halde birgün bir bakıyorum, değişik bir çocuk karşımdaki diyorum. Bir anda büyüyorlar sanki, değişiyorlar. Eski videolarındaki ince bebek sesi bile yok artık. O zamanları özlüyorum ve diyorum ki, seneye de bu halini özleyeceksin, 2,5' ken ne kadar minikmiş diyeceksin. Karşında işte, sarılsana, soksana içine diyorum.
Sonrasında ne yapıyorum tahmin edersiniz...