Öğrenciydik eskiden değil mi?

Üniversiteye başladığım günlere döndüğümde hafızamda ilk canlanan hocadır kendisi. Çok önemliydi dersi, belki de ondan. Tuğla gibi kalın bir kitap istemişti ders için de, üst sınıflardan tanıdığı olanlar hemen almış, biz olmayanlar ise parayı toparlamak için uzun süre beklemiştik.

İlk senenin en önemli dersinden kaldım sayesinde ama yine de çok severdim. En eğlenceli o ders anlatırdı. Hiç sıkılmaz, not falan tutamazdık. Hem anlattıklarını kaçırmak istemediğimizden hem de neresinden ne yazacağımızı bilemediğimizden.

Üniversite hayatımın 4 senesinin tamamında yer aldığı için çok mutluyum. Çok şey öğrendim ondan. En çok da son sınıfta bizim "birim" diye adlandırdığımız, fakültenin arka tarfındaki, halı kaplı, minderli odada yaptığımız derslerinden keyif alırdım. Ankara'nın soğuk bir kış gününde yaptığımız bir derste geldi hocamız. Poşetten birşey çıkardı. Baktık bildiğin kilim desenli bir çift patik. "Ayaklarım üşüyor burda, onun için getirdim" dedi ve giydi. Yere oturup uzattığı ayaklarına baktı. "Yaşlı bir teyze örüyor bunları, ondan aldım, çok mutlu oldum şimdi giyince" dedi. Hiç unutmam o sahneyi, hala gözümün önündedir.

İşte dün bu duygularla izledim Üstün Hocamı. Son 10 yılda hiç yaşlanmamış olmasına, 2,5 saat ara vermeden performansına devam etmesine, enerjisine, pozitifliğine hem şaşırdım hem hayran oldum. Anlattıklarını dinledikçe "ben zaten bunları biliyorum ki" dedim kendi kendime, içten içe gurur duydum. Derste de aynı böyleydi diye hava attım arkadaşlarıma.

Ve o günleri özlediğimi daha çok hissettim, öğrenciliğimi...