Seviyor... Sevmiyor...

Bir garip hallerde bu aralar Defne. Tamam şikayet etmiyorum, 2 yaş krizi bizi teğet geçti şimdilik. Öyle tutturmaları, sebepsiz ağlamaları falan olmuyor çok fazla ama bu dengesizlik nedir onu çözemiyorum işte. Çok sevdiği birşeyi ertesi gün sevmeyebiliyor. Hadi onu da geçtim ama en ufak bir değişikliğe tahammülü yok sanki. Yılbaşı için geçen seneki küçük ağacımızı süslemiştik beraberce. Sonra o ağacı arkadaşımıza verip bir boy büyüğünü aldık. Büyük ağacı alma, diğerini sökme vs. hepsi Defne'nin huzurunda oldu. Ama büyük ağaç alırken sevinen Defne yeni ağacı sevmiyorum diye tutturdu ve süslemeye yanaşmadı. Ağacın yanına koyarız diye aldığımız geyikten nefret etti. Ben geyiği sevmiyorum, o da beni sevmesin, bana bakmasın deyip duruyor, elini bile sürmüyor.

Çiçekli bir delgeci var, çok ama çok seviyor diye ben de bir kalpli, bir de kelebekli delgeç aldım. Sana bir sürprizim var diye çantamdan çıkardım. Başta sevinir gibi oldu, baktı baktı sonra ben bunları sevmedim, istemiyorum deyip geri verdi. Gıcıklığına yapıyordur, göreyim şunun blöfünü dedim. O zaman atayım ben bunları istersen deyince de at dedi bana. Atmaya hamle yaptım hiç oralı olmadı. Sonuçta atmadım tabi ama tüm hevesim keyfim kaçtı.  

Odasına birşeyler asmak istiyoruma ama korkumdan asamıyorum şimdi. En son yaptığım keçe kuşu astığımda hüngür hüngür ağlamıştı, zor ikna etmiştim. Aydedeyi bebekliğinden beri çok severken şimdi nefret ediyor. En son araba yolculuğumuzda aydede gelmesin, istemiyorum diye içli içli ağlamıştı. Aksi gibi tam da onun penceresinin tarafında kocaman bir mehtap vardı. Hala onu sayıklıyor, istemiyorum gelmesin aydede deyip duruyor.

Abuk şeyler dışında  pek birşeye sevinmiyor, çok üzülüyorum...

Gereksiz işlerimden bir örnek daha, mandal süsleme... Ne yapacaksam? Dursun bakalım bir köşede...