Karışık İşler Karışık Kafa

Yazacak çok şey var aslında ama toparlayamıyorum, bir sürü şey var kafamda, hangisini düşüneyim şaşırdım. Dün evi yerleştirmeye devam ettik, 2 aydır yerleştiremedik, ne tembeliz.
Temmuz başı benim tayinimin çıkmasıyla İzmit'e taşındık, isteyerek geldik, zaten 5 sene önce burdan mecburen Kastamonu'ya gitmiştik, mecburi hizmetmiş, yapak lazımmış. Devlet baba gidile diye buyurdu, topladık tası tarağı, düştük İnebolu yollarına.

Hiç ümidim yoktu, kalırız artık oralarda derken bir baktım çıkıvermiş tayin, kocamınki çıkmadı tabi, eş durumu tayinini bekledik, ağustos sonu onu da yanıma alıverdim:))
Bu süre zarfında biraz Defne'nin babaannesinde köyde, biraz anneannede Karamürselde takıldık. (Biraz mı, 2 ay olmuş yuhh) Sanırım rahat geldi, sabah erken kalkan, Defne'yle ilgilenmek için ölüp biten büyükanneler, hazır yemekler, sıfır ev işi falan falan.
Ama kendime dönüp baktığımda artık evimi, çekirdek ailemi özlediğimi farkediyorum. Kızımla sırf ben ilgilenmeyeli o kadar zaman olmuş ki, zaten işe başlayınca anneanne hafta içi gelip Defne'ye bakacak. Ne yaman çelişki, evde yanlız olanlar, çalışmak ister yada bir yardımcı, benim gibi rahat batanlar da evde yanlız olan, bebeğiyle vakit geçirebilen annelere özenir.

Neyse sanırım yarın evimize geçiyoruz, suyu açtırdık, elektrik de açıldı, yarın doğalgazcılar gelecek, umarım o da açılır. Bu işler çok ama çok zormuş, nüfusu aldırmak için bile 3 kere nüfus müdürlüğüne gittik, adresi tam olarak öğrenmek gerekiyor bunu anladım. Yeni sistem varmış, iç kapı dış kapı nosu olacakmış. Bir de fatura istiyorlar, bir sürü iş, çok ama çok sıkıcı, sakın yerinden kıpırdayıp taşınmaya kalkma bunu okuyan blogger kardeş.

Telefon henüz bağlatamadık, net de yok doğal olarak. (ne yapacağım ben, ellerim titrer mi ki nete giremezsem) Telefon, internet tırı vırı işlermiş, acelesi yokmuş sevgili kocaya göre, göreceğiz:))

Dün resmi olarak okullar açıldı, yeni okuluma gittim ilk kez. Tamam değişiklik güzel birşey ama bir anda bu kadarı fazla değil mi yahu? Ev değişti, okul, iş ve normal arkadaşlar komple değişti, şehir, ortam değişti, biraz zor olacak alışması. Okulumu sevdim, öğretmenler çok sıcak karşıladı, hepsi kendini tanıtıp hoşgeldin dediler, beklemiyordum doğrusu ve bir sürü de bayan öğretmen var. Meslek lisesi olduğu için az olacağını düşünmüştüm, yanılmışım.

(Dün evi yerleştirirken halı yıkamacı geldi apartmana, ben de tüm halıları verdim adama, fişi bulamıyorum şimdi de iyi mi? Gitti halılar.)

Blog baskısı bir yana (mahalle baskısı gibi oldu), motive edici bir gücü olduğu kesin. Baktım bütün anneler derin dondurucuları dolduruyor, hemen ben de attım kendimi pazar yollarına. 7 kilo barbunya aldım 2 postada, 4ünü dün gidince eve koydum, bugün 3 daha aldım. Biraz bamya (Defne seviyor babasına inat, ben de tabi) biraz da fasulye aldım. Börülce bulamadım, üzüldüm. Şimdi hem 2 ayın eşyasını toplamam hem bu sebzeleri ayıklamam lazım, ben geldim blog yazıyorum.

Bu arada Defne'ye 2 ahşap oyuncak daha aldım, bloga da koyacağım, ayrıca hem ona hem kendime birsürü kitap ısmarladım. Evde daha okunacaklar varken hala alıyorum, seviyorum ne yapayım. Alacakaranlık serisinin son kitabındayım, bitsin de kurtulayım artık şu vampirlerden, zira sıkıldım 4 kitap üstüste okuyunca.

Öğlen Defne'yle camdan bakarken bir anneyle(sanırım annesiydi) kızını gördük. Bir yere gidiyorlardı, bizim evin önündeki inşaat için oraya dökülen oldukça büyük kum yığınının önünde durdular. Kız 4-5 yaşlarındaydı ancak, kumla oynamaya başladı, üstüne tırmadı, avuçladı, tepindi. Anne kendi halinde bir kadındı, o çocuğa bir kere yapma, yürü gidelim, üstün başın kirlendi demedi. Çocuk oynarken kenarda, okulun bitmesini bekleyen annelerin teslimiyetiyle sadece bekledi. Oyunu bitene kadar. Sonra beraberce gittiler, yarım saat oynamıştır çocuk. Çok hoşuma gitti, camdan onları izledim, düşündüm ben bu kadarını yapabilir miydim acaba, çoktan kolundan tutup götürmüş müydüm çocuğu, bilemedim.