Bir İstanbul Kabusu

Tam 1 ay önce yine istanbul İkea yollarındaydık. Defne'ye Billy kitaplık alalım, oyuncak materyal rafı yapalım derdindeydik. Ve tam 1 ay önce İkeaya giderken 2 kere kaybolup önce Beykoz'a sonra Acıbadem? taraflarına gidince bol söylenme ve içten dıştan küfürler eşliğinde bunun son gelişimiz olduğunu iddia ediyorduk.

Oysa ki kader ağlarını örmüş, kaybolmaktan beyni pelteleşmiş Füs yanlış kitaplığı almış ve 1 ay sonra değiştirmek üzere tekrar İstanbul yollarına dökülmemize neden olmuştu.

Bayram dönüşü geçirdiğimiz ufak kazadan sonra 4 tekerimize cuma günü yeniden kavuştuk. Ne zormuş yahu, markete bile gitmedik walla, bakkaldan aldık herşeyi, çok tembeliz çok. Araba gelir gelmez cumartesi günü çıktık yola. Önce İkeaya gidecek, ardından da oraya çok yakın bir semte taşınan çok eski ve en yakın arkadaşımı ziyarete gidecektik. Tabi yine başımıza geleceklerden habersizdik.

Efendim İkea'ya giderken yine kaybolduk tabi ki, oysa ki herşeyi doğru yapmıştık. Bu üçüncü gidişimiz, hiç bilmeden yola çıktığımız ilk seferinde elimizle koymuş gibi bulup ikinci ve üçüncüde niye kaybolduk, hala anlamış değilim. Bu sefer daha çok küfür edip İkea'ya da İstanbul'a da çok kızdık. Gene Beykoz'a çıkıp geri döndük ve öylesine girdiğimiz artık ne olursa olsun dediğimiz bir yol sayesinde ikea'ya ulaştık. (1 sene falan gitmeyi düşünmüyoruz artık.)

Ordan çıkınca arkadaşımı aradım, bize yolun çok kolay olduğunu, 15 dk ya kalmaz orada olacağımızı falan söyledi. Ben kaybolmayı sevdğimizi ne zaman geleceğimizin belli olmayacağını söyledim. İkea'dan çıkıp çevreyolundan Küçükbakkalköy tabelasını görene kadar devam etmemizi, oradan da dönmemizi söyledi. Biz çevreyolundan giderken ne ara şehir merkezine savrulduk, onu da anlamış değilim. Durup birilerine sorana kadar neredeyse Kadıköy'e varmak üzereymişiz. Artık o kadar kızdık ki dönüp de tekrar bulamazsak direk İzmit'e dönecektik. Zor bela tekrar çevreyoluna çıkıp Küçükbakkalköy'e ancak gişelerin oradan dönebildik. Ordan sonra da bir müddet telefonu kapatmadan eve kadar konuşarak, şurda şu var burda bu var şeklinde ilerledik. Ve mutlu son, eve ulaştık.

Üniversitedeki en yakın arkadaşım, 3 yıldır görüşemiyorduk. Şu an neredeyse 7 aylık hamiş kendisi. Bize harika şeyler hazırlamış, iyi ki İzmit'e dönmemişiz:)) Çok güzel 5 saat geçirdik ama doyamadık tabi ki, yetmedi bu kadarcık zaman.
Blogumu biliyordu ama bu kadar sıkı takipçisi olduğundan haberim yoktu. Bir baktım herbişeyden haberi var, Defne'nin oyuncaklarını bile tanıdı.
Mehtabım, seni kocamaaaan öpüyoruz Defnoşla, biz bir süre İstanbul'a gelemeyiz ya da gelmeyiz diyeyim, artık sizi bekleriz.