Bizim Buralar

Burası bize iyi geldi sanırım, alıştık hatta sevdik bile.
Yılın ilk kestanesini yedik sıcak sıcak, çıtır çıtır. Okulumuzun temizlik görevlisi köyünden toplayıp getiriyor, torba torba. Yine aynı beyden aldığım sütle yoğurt yaptım. Süt de sabah sağılıp bize geliyor taze taze. Ne zamandır istiyordum iyi bir sütçü bulsam da kızımın yoğurdunu ben yapsam... Oldu işte, azıcık suluydu ama olsun, tadı iyiydi bence:)

Evimizin önünden parka giden yol burası. Garip biryerde yaşıyoruz aslında, köy gibi ama değil, şehir gibi hiç değil, çarşısı, ilçe merkezi falan yok, öyle ortalık yerde konutlar yapılmış, garip ama sakin, sessiz, huzurlu, tam benlik, merkeze de 10 dk, daha ne olsun.

Babasıyla önlü arkalı koşu yapıyorlar sözde:))

Defne genelde çimenlerde gezmeyi, top oynayan çocuklara abi abi diye sulanmayı tercih ediyor. Bir de masalarda piknik yapanlara şirinlik yapıp pasta çörek kapıyor...

Her rengi boyadı, fıstık yeşili eksik kaldı:))

Kaydırağın kurdu oldum ben, tersten bile çıkarım havalarında.

Nedense kayıp kayıp bir süre sonra bu şekilde çıkmaya kalkıyor.

Çok güldüğüm bir başka şey de, salıncakta ayakta sallanan bütün çocuklara otuu, otu diye bağırması Defne'nin. Herşeye herkese karışıyor.

Bu komik ve de tuhaf şapkayı yazın köydeki bir dükkan sahibi vermiş Defne'ye, dedesiyle gezerken. Garip bir şekilde çok seviyor, evde durup durup takmak istiyor, çıkaramıyoruz başından, biraz gevşeyince iki eliyle tutup aşağıya çekip sıkıştırıyor, çok komik.

Üstte ortadaki düğmeyi indirince güneş gözlüğü bile çıkıyor içinden, süper icat:))