Oradan Buradan

Bu aralar hep aklımda... İnsanın sevdiği, zevk aldığı işi yapabilmesi harika bir duygu olmalı. Ben işimi sanırım artık sevmiyorum. Çok can sıkıcı şeyler var MEB'de, okullarda. Öğretmenlerin çoğunda tatminsizlik duygusu hat safhada, körelmişlik, tükenmişlik, engellenmişlik, kullanılmışlık belki de.
Yazdım yazdım sildim, yazdıkça canım sıkıldı.
Keşke bütün gün dikiş diksem, süsleme yapsam, ıvır zıvırla uğraşsam aynı zaman da para kazanıp geçinebilsem.
Çok sıkıldım, işimden, kurumumdan, faydasız, işgüzar, keyfi uygulamalardan.
Keşke daha cesur olsam, bassam istifayı, ne istiyorsam onu yapsam, ama olmaz, olamıyor. Hem aptallık olmaz mı diyorum düşününce, bir sürü insan yıllarca dershanelere gidiyor, ter döküyor, mesleğe girebilmek uğruna gençliğini feda ediyor. Sen kalk sıkıldım de, ayrıl. Milleti bırak ben bile gülerim kendime.
Ama huzursuzum, keyifsizim, seçeneğim olmamasından, mecbur olmaktan belki.

.......................


Bugün Defne'yi çok ağlattım ama mecburdum. Altını doğru düzgün silmeme izin vermiyor. Hadi sorun değil deyip zorlamıyorum ama kakasını yapınca iş değişiyor. Ön tarafa aralara doluyor. Silmeme ihtimalim yok, iyeden ödüm kopuyor zaten. Sıkıyor bacaklarını o deli bebek gücüyle, aç açabilirsen. Bütün gücümü kullandım neredeyse açıp silmek için ve çok ağladı hüngür hüngür. Çok moralim bozuldu, özür diledim işim bitince, affettin mi beni dedim, affettim dedi ama hala canım sıkkın.

Pembe kuleyi diktim odasına, gözünün önünde dursun, şeklini kavrasın diye. Hiç ilgilenmiyordu. Bugün önce bir tane patlatıp devirmiş, sonra da sırasıyla üstüste yerleştirmiş. 1-2 kere denemiştik, yapamıyordu, aradaki farklar çok az olduğu için karıştırıyordu. Bugün yapmış, en küçük parçayı da o devirme sırasında kaybetmiş. Öbürü öbürü diye aramış, anneannesine sormuş ama bulamamışlar. Rafının arkasında alta doğru kaymış, ben gelince buldum ama zor oldu.




Bu aralar Defne'yle aramız çok iyi. Eve gelince benden kaçmıyor, saklanmıyor, git demiyor. Bu durumdan dolayı gerçekten çok mutluyum. Ben gelince sadece ikimiz oynuyoruz, yanımdan ayrılmıyor, annem annem diye peşimde geziyor. Ne güzelmiş. Gece uyurken hala babasını istiyor ama. Olsun ben ondan şikayetçi değilim ki, iyi böyle. Arada bir de annecim diyor, alıp içime sokasım geliyor o zaman, ton ton bal kabağım benim.



İki kelimeyi yavaş yavaş yanyana getirmeye başladı bu aralar. Ama iki kelime arasında es veriyor, çok komik. Bir de bugün yeni yapbozunun parçalarını nereye yerleştireceğini tarif ederken anladım dedi, çok güldüm.

Dün Defne çok saçma bir şekilde elimi kesti. Odasında makasla birşeyler yapıyordum. Makası almaz normalde, tehlikeli olduğunu bilir. Alsa da hemen verir, dün de almış eline. Zaten dipdibe oturuyorduk, gördüm ver kızım dedim. Uzattı hemen, ben de ucundan tuttum. Açık durmasını sevmez hiçbirşeyin, kapat dedi ve cart diye kapattı. Baş parmağımın üst kısmı çok derin kesildi, koptu diyelim ya da. Rahat birkaç saat kanamıştır. Bant falan tutmadı, sardık direk. Belli etmemeye çalıştım ama çok canım acıdığı için hissetti, ağlamaya başladı kuzum. Zaten kavanoz açmaya çalışırken bile zorlansam yüzü buruşur, ağlayacak gibi olur. Elim hala sargıda bu arada, ne zaman iyileşir ki? Neyse kendini kesmedi ya çok da sorun değil.

Bir de dün çok ilginç birşey oldu. 5 kilo süt aldık, yarısını yoğurt yapıp sardık. Yarısı da tencerede bekliyordu, içecektik:) Annem diğer yoğurda koyacağı mayayı açmak için içinden süt alırken yoğurtlu kaşığı içine birkaç kere sokup çıkarmış. O süt sabaha kadar mutfakta bekledi. Sabah açınca annem bir bakmış, o süt de yoğurt olmuş. Hem de kalıp gibi ve diğer uğraşarak, özenerek, sarıp sarmalayarak yaptığımız yoğurttan daha güzel daha tatlı. Şoktayız:)) Defne de yukarda görüldüğü üzere süt içmeye başladı. Ona da ayrıca seviniyorum. Aylardır reddediyordu, hiç zorlamadım, ısrar etmedim, ara ara teklif ettim sadece. İşe yaradı sanırım.

5 kilo sütten olma yoğurdu ne yapacağız biz bu arada?