Yerleşik Yaşam

Baştan başlayayım en iyisi.
Babam askerdi benim. Bu ne demek yaşayanlar bilir. Bol tayin, şehir olmasa da sık sık lojman, çevre ve okul değiştirme, aynı insanlarla 3-4 yıldan uzun süre arkadaşlık edememe... Tam da sıkı dostlukların temellerinin atıldığı ortaokul ve lise döneminde iki kez şehir değiştirme de eklenince, üniversiteye başladığımda (o da bambaşka bir şehirde) hayatımda sağlam tek bir dostunun arkadaşının olmadığını görmece.
Belki de bu yüzden sımsıkı sarıldım o dönem yanımda yöremde olan insanlara. Sonra ne mi oldu, her birimiz dört bir yana savrulduk. Okul bitti, eğitim neferleri olarak dağıldık ülkenin çeşitli şehirlerine.

Oysa ne kadar özenirdim yeni tanıştığım sıra arkadaşımın, mahalledeki 10 yıllık bebeklik arkadaşıyla sinemaya gitmesine, o da yetmezmiş gibi her sene gittikleri kampta bir de yaz arkadaşlarıyla buluşmasına. Benim 5 sene üstüste görebildiğim bir arkadaşım olmamışken onun bu zenginliğini gerçekten kıskanırdım.

Benim arkadaş edinememe maceram üniversiteden sonra da hız kesmeden devam etti. Önce 3 sene ailemin yanında çalıştım. Zor olsa da (sanırım insanlar iş hayatına atıldıktan sonra arkadaş edinmeyi umursamıyorlar ya da istemiyorlar kim bilir) sevdiğim, güvendiğim dostlarım oldu. Tam yaşadığım yere, çevreye, insanlara alışmaya başlamışken bu kadar yerleşme sana yeter dendi ve mecburi sebeplerle anadolunun güzide bir kasabasına gönderildik. Orada yaşadığım 5 sene hem sıkıcı hem güzeldi. İnsanların birlikte zaman geçirmekten başaka yapabilecekleri herhangi bir sosyal aktivite olmadığından güzel dostluklar kurduk ama orası yaşamak istediğimiz yer değildi ve tayin isteyip şu anda yaşadığımız yere geldik.
Buradan kendimiz istemedikçe gitmek zorunda kalmayacağız, bunu biliyorum em azından. Ve en azından artık yerleşik bir hayatım var. Bunu bilmek, gitmek zorunda kalmamak iyi hissettiriyor. Yerleşememenin tedirginliği yok artık içimde ve kızım benim yaşadıklarımı yaşamayacak büyük ihtimalle. Eski arkadaşları, dostları olacak onun.
Aslında bu yazıyı aylardır yazmaya niyetliydim ve şöyle bitirecektim. "32 yaşındayım ve hala yalnızım."
Ama artık değilim, hiç ummadığım beklemediğim bir anda hayatıma girdi ve bana öğrencilik yıllarımdaki karşılıksız, teklifsiz, yapmacıksız dostlukları hatırlatan bir arkadaş oldu Ş. Sıkıldığımda kapısını çalabileceğimi, kocam ve kızım olmadan birşeyler yapmak istediğimde arayabileceğimi biliyorum. Bu güzel birşey, gerçekten. Eksikliğini bilmeyenlerin anlayamayacağı cinsten çok güzel birşey...
......
Blog dostlarımı çok ama çok ayrı tutarım tabi, onlar iyi ki varlar, her zaman.

.....................
görsel