Vişne Güzeli

Tam bir vişne aşığı Defne, kendi deyimiyle vitte. Taze ve ya reçel farketmiyor, tüm gün vişne yiyebilir. Ama en sevdiği, ağaçtan kendi topladıkları.

Tarhana yapılırken babaannesine yardım ediyor. O olmasa bitmezdi kesin bu iş...

Defne ilk kez terlik giydi köyde. Dedesi almış, pek janjanlı, pullu morlu. Yürüyemez zannediyordum ama şıpıdık şıpıdık o kadar tatlı yürüyor ki. Kendi giyip çıkarıyor. Köyde terlik pek rahatmış.

Defne ilk kez civciv sevdi bir de. Hiç ürkmedi, korkmadı. Korku çok büyük oranda öğrenilen bir duygu bence. Babası da ben de çok fazla hayvanlara yaklaşamayız. Sevmemekten değil ama dokunamayız. Özellikle babası sokak köpeklerinden ürktüğü için çok fazla yanaşmaz. Doğal olarak Defne'ye de yansıdı bu durum. Kediye, köpeğe korkmasa da yaklaşamaz pek. Ama civcivlerle ilgili böyle bir yaşantısı olmadığından gördüğü an yanlarına yanaştı, birini eline bile aldı. Umarım benim gibi hayvanlara dokunamayan bir insan olmaz Defne.

Büyükanneanneye gittiğimiz gün de evin önünden geçen koyun sürüsünün içine daldı mesela. Koyunlar pek koyun olduklarından ben de ürkmedim, teşvik ettim. Çok sevdi, okşadı, yanlarına diz çöktü, bir iki koyun gelip burunlarını sürttü Defne'ye, çok hoşlandı bizimki. Hatta giderken arkalarından bir müddet koştuk, yetişemedik. Gidiyorlar evlerine diye ağladı bir de...

Tam bir köy çocuğu oldu burada. Sabahtan akşama kadar bahçede. Tuvaletini bile bahçede yapıyor bazen. Ya oyuna dalıp kaçırıyor, ya da eve gelip yapmak istemiyor. Kaka yapmaya hala korkuyordu onu da bahçeye yaparak aştı. Her yaptığını birşeye benzetiyor şimdi. İlki fildi, sonra kedi, at, kalp, yuvarlak geldi:)

Konuşması artık bir yetişkin gibi. Oturup sohbet edilebiliyor kendisiyle, keyfi yerindeyse tabii. Değilse her söylenilene ters bir karşılık verebiliyor. hafta sonu giden ve dün gelen amcasıyla şöyle bir diyalog geçti dün aralarında:

 D: Bu ev senin mi?

A: Benim.

D: Sen burda kaldın, sonra gittin, yine burada mı kalacaksın?

Biz birkaç kişi birşeyler yapıyorsak szi diye hitap ederek soru soruyor. Siz burda mıydınız, geldiniz mi gibi. Bunu da yeni farkettim. Kişi zamirleri arada karışıyordu, iyice oturdu sanırım.

Bir de bütün çocuklarda görülen bu ne diye sorma huyu Defne de yok ama onda da başka birşey var. Yaptığımız her hareketi gördüğü halde soruyor. Ayakkabı giyerken, sen ayakkabı mı giyiyorsun, su içerken anne sen su mu içiyorsun gibi. Açıklamadan çok sadece onay gerektirdiği için bu soru şekli benim için uygun tabi, diğeri daha zor.

Burada ilk kez bana az da olsa düşkün Defne. ben de çok mutluyum tabi. Hem fazlaca paçama yapışmıyor hem de bazı şeyleri sadece benimle yapmak istiyor. Bu da güzel bir hismiş, kalıcı olur umarım.