DATÇA

İnsan bir yeri görmeden sever mi? Ben Datça'yı görmeden bile çok seviyordum. Belki duyduğum birkaç söz, izlediğim birkaç tv programı yüzünden belki. 2 senedir Datça'yı görmek için ölüp bitiyordum. 2008 yazı Defne çok küçük diye gidemedik, geçen sene taşınma, ev arama, yerleştirme, sonrasında tatile gidecek hevesi bulamama vs gibi sebepler yüzünden kaldı gitti. Hem Datça aşkım hem iki yıldır tatile gidememenin heyecanıyla bir heves düştük Datça yollarına. Ne rezervasyonumuz vardı ne de gidecek bir yerimiz. Hiç bilmediğimiz bir yere gidiyorduk koşa koşa.

Datça'yı şimdi önce taş duvarları, sonra begonvilleri, kimi yerde buz gibi, kimi yerde ılık, yumuşacık denizi, bazen taşlı bazen kumlu plajları, nefis bademi, balları, zeytinleri, incirleri, dağları, uçurumlarıyla hatırlıyorum. Dağların içinde giderken birden karşınıza bir koy çıkıveriyor, kendi halinde, küçücük, çok şirin.

Herkesin tatil anlayışı farklı tabi ama Datça kesinlikle benim tatil anlayışıma çok uydu. Hiç müzik sesi duymadık bir kere. Plajlarda işletmler var ama müzik çalmıyorlar. Huzur içinde denize girip dalgaların sesini dinleyerek uzanabiliyorsunuz. Denizden çıkıp koşarak arkadaki tesise gidip duş alıp gelebiliyorsunuz. Koylarda hiç şezlong parası vermedik mesela. Duşa girerken kimse size birşey sormuyor, nereye gidiyorsun demiyor. Zaten herkes güleryüzlü, sıcacık. Biz en çok Hayıtbükünü ve oradaki Ortam'ı sevdik. Ben ilk kez karides yedim, bayıldım. Defne ilk kez kalamar yedi ve bayıldı. Ben yemeyeceğini sanarken nerdeyese yarısını bitirdi kalmar dolmasının.

Herşey doğayla iç içe, yapay, zorlama tesisler yok. Resmen kişiliği ve tarzı var buranın, tam sevdiğim gibi...

Begonviller heryerde, pespembe, mosmor. Onlara bakmak bile insanı mutlu ediyor zaten.

Can Yücel'in evini de gördük, eski Datça'da, köy içinde. Nam-ı diğer Canevi. Ressam eşi hala orada yaşıyor ve her 12 Ağustosta evi ziyarete açıyormuş. Az bir farkla kaçırdık ne yazık ki...

Burası çok sevdiğimiz Hayıtbükü. O kadar küçük, o kadar şirin ki. İki genç kızla tanıştık Defne orada. Köyde kalıyorlarmış yazları. Keçileri, ördekleri varmış. Defne'ye gel seni de götürelim dediler, motorsikletle gelmişler, biner gideriz, kask da takarız dediler.

Gerçekten de biz yemek yerken, güneşin batmasına yakın denizden çıkıp havlularını bellerine dolayıp kaskşarını taktılar ve şu şirin motorlara atlayıp gittiler. O zaman hayal ettim ben de Defne'nin de yazları minik pembe motoruna binip buraya yüzmeye geldiğini ve bizim bütün yazı orada geçirdiğimizi. Ne güzel olur ama...

Alttaki fotoğraf Knidos. Çok ama çok çetin bir yolu var. Neredeyse tek arabanın geçebileceği genişlikte virajlar ve uçurumlar. Antik bir kent, çok güzel tekneler, ıpılık, berrak bir deniz. Ama giriş 8 lira. Antik kent yüzünden. Hadi onu anladık, girince başka bir giriş daha var, harabelere giden. Orada bir 8 lira daha. o neyin nesi, ya da ilki neydi çözemedik. Çok sıcak olduğundan ve Defne kucağımızda uyuduğundan kente girmedik. Düzgün bir plaj da yoktu ve deniz çok taşlı çok yosunluydu, girmedik ve döndük başka bir koya, zaten o kadar çok ki, kendinize göre mutlaka bir tane buluyorsunuz...

Hayıtbükünde akşam...

Alttaki fotoğraflar da eski Datça'dan. İlk üçü gibi. Orası da apayrı bir güzellik. Taş evleri, sokakları, salaş restoranları, çok şirin insanları, el emekleri, rengarenk sergileriyle mutlaka görülmesi gerekir bence.

Gerçekten çok güzel bir tatildi, keşke daha çok kalsaydık. Şimdiye kadar tatillerden sıkılmış, aynı şeyleri yapmaktan bunalmış şekilde dönerdim. Bu sene ise hiç öyle hissetmiyorum. Oradayken bile düşündüm, gerçekten huzurlu hissettiğimi, herşeyden uzaklaştığımı, kafamda hiçbir düşüncenin kalmadığını hissettim. Hergün başka bir yere gittik, değişik yerler, gördük keşfettik. Bazı yerler bize çok taşlı veya suyu çok soğuk gelince hiç problem etmeden toplandık başka bir yere gittik. Problem etmemek benim için ayrıca güzeldi tabi.

İyi ki gitmişiz, iyi ki. Ve gerçekten yetmedi, doyamadım. Sanırım seneye de biz burdayız, daha görülecek çok yer var...

Defne'yle tatili de ayrıca yazacağım, o da ayrı güzeldi tabi...