Tatil, Defne'yle olunca güzel...

Geçen sene kuzenler böyleydi, yine Edoşun doğumgünün kutlamıştık, bu sene de işte böyleler. Tam bir yıl geçmiş, doğduğunda minicik diye kucağımıza almaya korktuğumuz Eda hanım 3 yaşına basmış, tam bir cimcime olmuş.

Tatilimiz böyle ışıl ışıl başladı işte. Önce doğumgünü kutladık, ertesi gün Defne'yle ilk tatilimiz için yola çıktık. Ben mi? Çok heyecanlıydım çok, nedense...

2 yaşın hakkını gayet güzel veren, bazen idare etmekte oldukça zorlandığımız Defnoş bizi tatilde hemen hemen hiç üzmedi. Zorlandığım, başa çıkamadım, üzüldüğüm herşeyi rahat rahat yazdığım gibi bunu da yazmak isterim, şu kavgasız gürültüsüz tatil yapan, bağırış çağırış olmadan denize giren turist aileler gibiydik cidden:) Bu arada gerçekten öyleler, hem de 3+ çocukla.

Daha önce denize hiç girmeyen Defne, suyu çok ama çok sevmesine rağmen başta biraz tedirgin oldu. Biraz bizim de hatamız oldu aslında. Direk kollukla suya sokmak çok akıllıca değilmiş, onu anladım. Boğazına kadar suya gömülmek, ağzını kapatmayı bilmediği için ağzına su kaçması onu rahatsız etti. Başta nispeten daha yukarıda tutan simitle başlamak daha doğru olurmuş.

Kıyıdaki taşlar ve miniminnacık dalgalar yüzünden yürüyerek hiç suya girmedi Defne. Önce kucağımıza aldık, ilerledik ve yavaş yavaş suyun içine bıraktık. Her seferinde ama her seferinde koala gibi bize yapıştı, sonradan açıldı. Kendi kendine debelendi suyun içinde, ileride gördüğü tekneleri gösterip ben onlara yüzeceğim dedi, nasıl olacaksa?

Sonradan ağzını kapatmasını da öğrendi, arada unuttuğu da oldu tabi. Suyu yutup, bu tuzluymuş dedi bize her seferinde. Arada korkup al beni kucağına dediğinde ise hiç ısrar etmedik, aldık. Babam abimle beni zorla tutar, derinlere götürürdü, çok ama çok korkardık. Şimdi Defne de bizim gibi denizden korksun istemiyorum.

Ayrıca istemeyn, korkan çocukların zorla suya sokulmasını da çok anlamsız buluyorum. Çokça şahit olduk, hala da görüyorum. Çığlık çığlığa bağıran çocuklar, onları zorla simite sokup denize sokan, daha kötüsü buz gibi suyu sıçratarak üzerine atıp iyice korkutan aileler...Ne gerek var, girmesin çocuk, kenarda kumla oynasın. tatile gelindi, herkes denize girip hakkını vermeli diye mi düşünülüyor acaba?

Aydın, Muğla ve Datça incir, badem diyarı. İkisine de bayılırım, cennete düşmüş gibiydik. Kahvaltıda bile incir yedik Defnoşla.

Kaldığımız yerde  Defne'yi sevmek isteyenler oldu ama bizimki çok yabaniydi. Büyüdükçe yabanileşiyor bu kız, kimseye yüz vermedi. Bu işi sevmedim, çok tersti çünkü.

Ama sorun çıkartmaması, her koşula uymasıyla kendini affettirdi. Kendi kendine pek fazla yemek yememesine rağmen, akşam yemeğine her indiğimizde mutlaka mama sandalyesine oturmak istedi. Önüne tabak aldı ve ne yemek istiyorsa kendi yedi. Zaten bizim yedirmek istediklerimizi istemiyorsa kesinlikle yemiyor artık. Özgürlüğünü ilan etti, ne istiyorsa ne kadar istiyorsa o kadar yiyor. Yan masalardan gelen bak ne kadar güzel kendi işini kendi görüyor, hiç annesini babasını üzmüyor, aman da pek tatlıymış sözleri beni pek mutlu etti. Hangi anneyi etmez ki, seviniyor insan işte.

Mama sandalyesini kaldıralı bir sene oldu neredeyse, adını bile unutmuş kuzum. Bebek arabası ya da bebek sandalyesi deyip durdu:)

Ağzını kapatmış yüzüyor denizkızı...

Bu tatili bu kadar sevmemin ve eğlenmemin sebebi en çok Defne belki. Çocuksuz çiftlere baktım tatilde, cool bir şekilde denize girip sıkıcı bir şekilde bütün gün güneşleniyorlardı, biz de öyleydik ve çok sıkılırdık. Oysa bu tatilde her anımız hareket ve eğlence doluydu, çok güzeldi, pek neşeliydi.

Koca bir sene nasıl bekleyeceğim ben??