Bir öpücükle geçer mi?

Baba gazeteye gömüldü, ben kendimi önce bulaşığa sonra haftalardır bekleyen nevresimleri ütülemeye verdim. İş ki dayanamayıp yanına gitmek zorunda kalmayalım, gidince tekrar kovulmayalım. İçerden kıkır kıkır sesleri geliyor anneanneyle. Bu kadar eğlenmek zorundalar mı? Böyle hissetmem normal mi? O anlarda gerçekten evet beni sevmeyen bir kızım var, ne acı diyorum. Bunun olamayacağını bilsem de bir yanım bunu düşünmeden duramıyor işte. Komik komik kendimi "ama biz hep onu mutlu etmeye çalışıyoruz, seviyoruz, sevdiği şeyleri yapıyoruz, herşeyin en iyisi en güzeli olmasa da ona uygununu almaya çalışıyoruz, neden böyle oluyor?" diye düşünürken yakalıyorum. Gerçekten komik değil mi? Bir çocuğum daha olsa beni sever mi ki diyorum. Diyorum da diyorum, söz geçmiyor ki kafadaki hüzün bulutlarına.

Oysa bu sabah ilk kez, işe giderken arkamdan ağlamıştı. Hem üzülüp hem "bak benim çocuğum da arkamdan ağladı" ilk defa diye tuhaf şeyler hissetmiştim. Okul buz gibiydi, elektrik kesildi, olan kalorifer de yanmadı. Bütün gün montla gezip donduk, yetmezmiş gibi 4 saatlik sıkıcı mı sıkıcı bir toplantıyla son enerji damlamıza kadar sömürülüp eve geldikten sonra bu muamele hiç iyi olmadı. Sebepsiz ağlamalar, kaprisler, arızalar da cabası.

Oysa ben cumartesi yaptığımız blogger değil, arkadaş,dost buluşmasından bahsedecek, Kirazımı, tek kelimeyle bayıldığım Doriti anlatacaktım. Halim, keyfim uçtu gitti. Neyse ki kirazım anlatmış zaten ben yazsam da aynı böyle birşey yazacaktım sanırım.

Bu gece ben uyuttum kızımı. Huysuz, beni ittiren halini değil, hala bebek gibi cokur cokur biberon emen, yanakları yastık gibi, sıcacık, yavaş yavaş gözleri kapanan halini hatırlamak istedim. Yatmadan kocaman öptü beni şapur şupur. Evet çok daha iyi hissettim ama geçti mi bilmem...